تحول مفهوم رضایت در قراردادهای خصوصی در پرتو فناوری های نوین و داده های شخصی

مفهوم رضایت، به عنوان ستون فقرات قراردادهای خصوصی، همواره محور اصلی تحلیل های حقوقی بوده است. با این حال، ظهور و گسترش فناوری های نوین و افزایش حجم داده های شخصی، تغییرات بنیادینی در این مفهوم ایجاد کرده است. در گذشته، رضایت اغلب به معنای یک توافق صریح و آگاهانه بود که از طریق مذاکرات رو در رو یا امضای اسناد فیزیکی حاصل می شد. اما در عصر دیجیتال، که تراکنش ها به صورت آنلاین و با سرعت بالا انجام می شوند، این تعریف سنتی دیگر پاسخگوی نیازهای جدید نیست. اکنون، رضایت می تواند به اشکال مختلفی نظیر کلیک کردن بر روی دکمه های "موافقم" (کلیک رپ) یا پذیرش شرایط و ضوابط سرویس ها بروز یابد که بسیاری از آنها برای کاربران عادی مبهم و غیرقابل فهم هستند. این تحول، چالش های جدی را در مورد اعتبار، آگاهی و آزادی اراده در فرآیند رضایت دهی ایجاد کرده است. فناوری های نوین مانند هوش مصنوعی، تحلیل کلان داده ها و بلاک چین، امکان جمع آوری، پردازش و تحلیل حجم عظیمی از داده های شخصی را فراهم آورده اند. این داده ها، که اغلب به صورت ناخواسته و بدون آگاهی کامل کاربران جمع آوری می شوند، ارزش اقتصادی بالایی دارند و مبنای بسیاری از مدل های کسب وکار نوین قرار گرفته اند. در این فضا، سوالات اساسی درباره ماهیت واقعی رضایت مطرح می شود: آیا رضایتی که بر مبنای اطلاعات ناقص یا نامفهوم داده می شود، معتبر است؟ آیا کاربران واقعا کنترل و انتخابی بر نحوه استفاده از داده های شخصی خود دارند؟ یا اینکه این فرآیند بیشتر به یک "رضایت اجباری" یا "رضایت در وضعیت ناآگاهی" تبدیل شده است؟ این مقاله به بررسی این تحولات و چالش ها، با تمرکز بر مفهوم رضایت در قراردادهای خصوصی و تاثیر فناوری های نوین بر آن می پردازد و راهکارهای احتمالی برای بازتعریف و تقویت رضایت در این عصر را مورد بحث قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

رضایت ، قراردادهای خصوصی ، فناوری های نوین ، داده های شخصی ، حقوق خصوصی.