ارزیابی کیفیت فضاهای عمومی شهری پس از اجرای پروژه های بهسازی پروژه بهسازی میدان نبوت شهر تهران در سال 1390

امروزه افزایش تقاضا برای دسترسی آسان به فرصت های اجتماعی بیرون از خانه، توجه مدیران شهری سراسر جهان را به ارتقای کیفیت فضاهای عمومی شهری معطوف داشته است. با توجه به اینکه در بهسازی این فضاها اغلب تغییرات کالبدی مورد توجه قرار می گیرد، بررسی آثار و نتایج تغییرات صورت گرفته در بهبود شرایط محیط ضروری است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان موفقیت پروژه های بهسازی در ارتقای کیفیت فضاهای عمومی به مقایسه کیفیت میدان نبوت شهر تهران قبل و بعد از پروژه بهسازی آن در سال 1390 پرداخته است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و اصلی ترین شاخص های کیفیت فضاهای عمومی از طریق مطالعه متون معتبر جهانی استخراج گردیده اند. شاخص های استخراج شده در غالب چهار معیار «کاربری و فعالیت»، «اجتماع پذیری»، «آسایش و تصویر ذهنی» و «دسترسی و پیوستگی» دسته بندی شده اند. به منظور مقایسه کیفیت میدان در دو بازه زمانی قبل و بعد از بهسازی از مدل فرایند تحلیل سلسله مراتبی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد کیفیت میدان نبوت پس از اجرای پروژه، بهبود نسبی یافته است. همچنین، بررسی تفصیلی تر نتایج نشان می دهد اقدامات بهسازی صورت گرفته بیشتر به بهبود معیار «آسایش و تصویر ذهنی» انجامیده و کمترین توجه را به معیار «دسترسی و پیوستگی» و «کاربری و فعالیت» داشته است. بر همین اساس به نظر می رسد ارتقای مولفه های تبیین کننده دو معیار «دسترسی و پیوستگی» و «کاربری و فعالیت» از جمله پیاده-مداری، نفوذپذیری، خوانایی، انعطاف پذیری، کارایی، اختلاط کاربری و 24 ساعته بودن، تاثیر بسزایی بر بهبود کیفیت میدان نبوت خواهد گذاشت.

کلیدواژه ها:

پروژه بهسازی ، فضاهای عمومی شهر ، کیفیت فضا ، ارزیابی پروژه ، فرایند تحلیل سلسله مراتبی