خلاقیت درآموزش: پرورش استعدادهای درخشان

در دنیای امروز که با تغییرات سریع و پیچیدگی های فزاینده مشخص می شود، پرورش خلاقیت و شناسایی و حمایت از استعدادهای درخشان از اهمیت بنیادین برخوردار است. خلاقیت نه تنها به عنوان یک مهارت کلیدی برای نوآوری و حل مسئله شناخته می شود، بلکه نقش حیاتی در توسعه فردی و اجتماعی ایفا می کند. استعدادهای درخشان، به عنوان سرمایه های انسانی ارزشمند، نیازمند رویکردهای آموزشی خاصی هستند که بتواند پتانسیل های بی نظیر آن ها را شکوفا سازد. این مقاله مروری، با هدف بررسی نقش خلاقیت در آموزش و ارائه راهبردهایی برای پرورش استعدادهای درخشان، به تحلیل ابعاد مختلف این موضوع می پردازد. روش پژوهش از نوع مروری کتابخانه ای است و با استناد به منابع معتبر ایرانی و خارجی، به بررسی نظریه ها، مدل ها، و رویکردهای آموزشی مرتبط با خلاقیت و استعدادپردازی می پردازد. یافته ها نشان می دهد که آموزش خلاقیت باید از طریق تغییر در برنامه های درسی، روش های تدریس، و شیوه های ارزشیابی صورت گیرد و محیط های یادگیری باید به گونه ای طراحی شوند که حس کنجکاوی، ریسک پذیری و تفکر واگرا را تقویت کنند. همچنین، شناسایی زودهنگام و دقیق استعدادهای درخشان، ارائه آموزش های غنی سازی شده و شتاب دهنده، و حمایت روانشناختی و اجتماعی برای این گروه از دانش آموزان ضروری است. در نهایت، این مقاله به ارائه پیشنهاداتی کاربردی برای سیاست گذاران آموزشی، مدیران، معلمان، و والدین می پردازد تا بتوانند گام های موثری در جهت پرورش نسلی خلاق و با استعداد بردارند که قادر به مواجهه با چالش های آینده و خلق ارزش باشند.

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، آموزش ، استعدادهای درخشان ، پرورش استعداد ، نوآوری ، تفکر واگرا.