هوش مصنوعی به مثابه ابزاری نوین در تدریس ادبیات فارسی: تهدیدها و فرصت ها

در دهه اخیر، ورود فناوری هوش مصنوعی به عرصه آموزش، شیوه های سنتی تدریس و یادگیری را تحت تاثیر قرار داده و فرصت های بی سابقه ای برای تحول در آموزش دروس علوم انسانی، به ویژه ادبیات فارسی، فراهم ساخته است. این مقاله مروری با تمرکز بر تحلیل کاربردهای هوش مصنوعی در تدریس ادبیات فارسی، به بررسی فرصت ها و تهدیدهای این فناوری در فرایند آموزش می پردازد. یافته های پژوهش های اخیر نشان می دهد که استفاده هدفمند و هوشمندانه از هوش مصنوعی می تواند به ارتقای تعامل، شخصی سازی یادگیری، فراهم کردن بازخورد فوری و تقویت علاقه مندی دانش آموزان به متون و مفاهیم ادبی منجر شود. در مقابل، چالش هایی چون نبود محتوای بومی سازی شده، وابستگی بیش از حد به فناوری، خطر کمرنگ شدن نقش معلم، و دغدغه های اخلاقی و هویتی نیز از جمله تهدیدهای مهم در این مسیر به شمار می آیند. در این مقاله، ضمن تحلیل شواهد پژوهشی داخلی و بین المللی، بر ضرورت آگاهی معلمان، بازنگری در سیاست های آموزشی، و توسعه راهکارهای تلفیقی برای بهره برداری بهینه و مسئولانه از هوش مصنوعی در آموزش ادبیات فارسی تاکید شده است. نتایج حاصل می تواند راهنمایی عملی برای پژوهشگران، معلمان و برنامه ریزان آموزشی در جهت توسعه الگوهای خلاقانه و چندسویه در آموزش ادبیات فارسی بر پایه فناوری های نوین فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، تدریس ادبیات فارسی ، آموزش هوشمند ، فناوری آموزشی ، تهدیدهای هوش مصنوعی