مقایسه اثربخشی آموزش حضوری، مجازی و ترکیبی بر دانش آموزان

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی سه روش آموزشی حضوری، مجازی و ترکیبی بر عملکرد تحصیلی و رضایت دانش آموزان مقطع متوسطه اول در شهر تهران انجام شد. مطالعه از رویکرد ترکیبی (کمی و کیفی) استفاده کرد و جامعه آماری شامل دانش آموزان مقطع متوسطه اول منطقه ۵ تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود. نمونه ای شامل ۱۵۰ دانش آموز (۷۵ دختر و ۷۵ پسر) به صورت خوشه ای تصادفی انتخاب و در سه گروه ۵۰ نفره قرار گرفتند. داده ها از طریق آزمون های استاندارد (پایایی ۰.۸۷)، پرسشنامه رضایت لیکرت (پایایی ۰.۸۴) و مصاحبه های نیمه ساختارمند با ۱۸ دانش آموز جمع آوری شدند. یافته های کمی با تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی و داده های کیفی با تحلیل محتوای استقرایی (نرم افزار MAXQDA) تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش ترکیبی با میانگین عملکرد تحصیلی (M=۸۸.۷, SD=۳.۶) و رضایت (M=۴.۵, SD=۰.۵) به دلیل ترکیب تعاملات اجتماعی و انعطاف پذیری، اثربخشی بیشتری نسبت به آموزش حضوری( M=۸۵.۱, SD=۴.۳؛ M=۴.۲, SD=۰.۶ )و مجازی( M=۸۰.۸, SD=۵.۹؛ (M=۳.۵, SD=۰.۹ داشت. آموزش حضوری در تعاملات اجتماعی (۸۵% کدها) و آموزش مجازی در انعطاف پذیری (۷۰% کدها) برجسته بودند. عوامل زمینه ای مانند زیرساخت های فناوری و مهارت های معلمان نقش میانجی داشتند. پیشنهاد می شود نظام آموزشی ایران با بهبود زیرساخت ها و آموزش معلمان، از آموزش ترکیبی بهره برداری کند. محدودیت ها شامل نمونه محدود و تمرکز بر دو درس بود.

کلیدواژه ها:

آموزش حضوری ، آموزش مجازی ، آموزش ترکیبی ، عملکرد تحصیلی ، رضایت دانش آموزی