تاملی بر مقایسه آموزش آنلاین و آموزش سنتی در نظام تعلیم و تربیت

چکیده حاضر به بررسی و مقایسه آموزش آنلاین و آموزش سنتی در نظام تعلیم و تربیت می پردازد. در دهه اخیر، رشد فناوری های ارتباطی و ضرورت تداوم آموزش در بحران هایی مانند همه گیری کرونا، بستری برای گسترش آموزش آنلاین فراهم کرده است. آموزش سنتی مبتنی بر حضور فیزیکی دانش آموزان و معلمان، تعامل رو در رو و استفاده از روش های کلاسیک تدریس است. در مقابل، آموزش آنلاین با بهره گیری از فضای مجازی و ابزار های دیجیتال، دسترسی گسترده تر به منابع و برنامه های آموزشی را ممکن می سازد.در این چکیده، به مهم ترین مزایا و معایب هر دو روش پرداخته می شود. آموزش آنلاین از نظر انعطاف پذیری زمانی و مکانی، سهولت دسترسی به محتوای متنوع، ارتقای مهارت های دیجیتال و تسهیل یادگیری فرد محور برتری دارد. همچنین، امکان استفاده از پلت فرم های تعاملی، جلسات ضبط شده و آموزش غیر حضوری، دانش آموزان را قادر می سازد با سرعت و سبک یادگیری دلخواه خود پیش بروند. با این وجود، چالش هایی همچون کاهش تعاملات اجتماعی، افت انگیزه، دشواری در ارزشیابی مستمر و خطر افزایش نابرابری های آموزشی به دلیل دسترسی نامتوازن به اینترنت و ابزار ها وجود دارد.آموزش سنتی همچنان مزایایی همچون تعامل پویا، آموزش مبتنی بر هما فزایی گروهی و پرورش مهارت های اجتماعی و عاطفی دارد. اما محدودیت هایی نظیر وابستگی به حضور فیزیکی، سختی تطبیق با نیاز های فردی و دشواری ارائه آموزش شخصی سازی شده در آن دیده می شود. در نهایت، ادغام هوشمندانه این دو رویکرد و بهره گیری از آموزش ترکیبی (Blended Learning) می تواند راه کاری برای رفع ضعف ها و بهره مندی حداکثری از مزایا باشد. آگاهی از این ویژگی ها و چالش ها می تواند تصمیم گیرندگان آموزشی را در سیاست گذاری و برنامه ریزی اثربخش یاری کند.

کلیدواژه ها:

آموزش آنلاین ، یادگیری ، آموزش سنتی ، دانش آموزان