مقایسه رویکردهای سنتی و مدرن در تدریس ؛چالش ها و فرصت ها

پژوهش حاضر به بررسی و مقایسه رویکردهای سنتی و مدرن در تدریس با تمرکز بر چالش ها و فرصت های هر یک می پردازد. در نظام های آموزشی سنتی، تدریس عمدتا بر انتقال یک سویه دانش از معلم به دانش آموز و حفظ مطالب متمرکز است که علی رغم کارایی در انتقال سریع اطلاعات، محدودیت هایی مانند یادگیری سطحی، کاهش انگیزش و عدم توسعه مهارت های تفکر انتقادی و اجتماعی را به همراه دارد. در مقابل، رویکردهای مدرن با تاکید بر یادگیری فعال، دانش آموزمحوری و استفاده از فناوری های نوین، فرصت های بیشتری برای یادگیری عمیق، پرورش مهارت های قرن بیست و یکم و ارتقای هوش هیجانی فراهم می آورند. این روش ها ضمن افزایش تعاملات اجتماعی و کاهش مشکلات رفتاری، با چالش هایی نظیر کمبود زیرساخت ها، مقاومت فرهنگی و فشار برنامه های درسی مواجه هستند. یافته ها نشان می دهد که تلفیق هوشمندانه دو رویکرد می تواند بهترین مسیر برای بهبود کیفیت آموزش باشد. همچنین، توانمندسازی معلمان، تجهیز زیرساخت های آموزشی، بازنگری در برنامه درسی و توسعه نظام های ارزیابی متناسب با اهداف یادگیری، از ضروریات تحقق این تلفیق است. در نهایت، پذیرش رویکردهای نوین در کنار حفظ ساختارهای مثبت روش های سنتی، امکان تحقق آموزشی کارآمد، معنادار و متناسب با نیازهای روز جامعه را فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

رویکرد سنتی ، رویکرد مدرن ، تدریس ، یادگیری فعال ، مهارت های قرن بیست و یکم ، چالش ها ، فرصت ها ، نظام آموزشی ، هوش هیجانی ، توانمندسازی معلمان ، فناوری آموزشی