بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی بر پیشگیری از آسیب های اجتماعی در مدارس

در دنیای پرچالش امروز، مدارس نه تنها وظیفه آموزش علمی، بلکه نقش مهمی در پرورش مهارت های زندگی و ارتقای تاب آوری روانی–اجتماعی دانش آموزان بر عهده دارند. یکی از مهارت های بنیادین که در این راستا اهمیت ویژه ای دارد، آموزش «خودمراقبتی» است. خودمراقبتی به مجموعه ای از رفتارها و نگرش هایی اطلاق می شود که فرد را قادر می سازد از سلامت جسمی، روانی و اجتماعی خود محافظت کند. این مهارت، به ویژه در دوران کودکی و نوجوانی، می تواند عاملی موثر در پیشگیری از آسیب های اجتماعی نظیر اعتیاد، خشونت، سوءاستفاده، روابط پرخطر، فشار همسالان و افت تحصیلی باشد.هدف این مقاله، بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی بر کاهش آسیب های اجتماعی در مدارس است. آموزش خودمراقبتی، هنگامی که به صورت ساختارمند، مستمر و متناسب با سن دانش آموزان ارائه شود، موجب افزایش آگاهی، تقویت مسئولیت پذیری، خودکنترلی، مهارت «نه گفتن» و قدرت تصمیم گیری می گردد. پژوهش های داخلی و بین المللی نشان داده اند که آموزش این مهارت ها از طریق برنامه های پرورشی، گفت وگوهای کلاسی، محتوای چندرسانه ای و ایفای نقش، به طور چشمگیری در کاهش بروز رفتارهای پرخطر در مدرسه موثر بوده است. در این مقاله، ضمن تبیین مفهوم خودمراقبتی، ارتباط آن با پیشگیری از آسیب های اجتماعی بررسی شده و راهکارهای اجرایی برای نهادینه سازی آن در فضای مدرسه ارائه گردیده است.