مطالعه تطبیقی رویکردهای سنتی و نوین در آموزش علوم پایه در مدارس ابتدایی

آموزش علوم پایه در مدارس ابتدایی، به عنوان یکی از ارکان اصلی تربیت علمی و فکری دانش آموزان، همواره با چالش ها و تحولات گوناگونی مواجه بوده است. در این راستا، رویکردهای مختلف آموزشی، به ویژه رویکردهای سنتی و نوین، نقش مهمی در شکل دهی به فرآیند یادگیری دانش آموزان ایفا می کنند. این مقاله با هدف مطالعه تطبیقی رویکردهای سنتی و نوین در آموزش علوم پایه در مدارس ابتدایی، به بررسی ویژگی ها، مزایا، چالش ها و تاثیرات این دو رویکرد بر یادگیری دانش آموزان پرداخته است. رویکردهای سنتی، که عمدتا بر تدریس معلم محور و انتقال مستقیم اطلاعات تمرکز دارند، با محدودیت هایی در جذب توجه و انگیزش دانش آموزان مواجه هستند. در مقابل، رویکردهای نوین، با تاکید بر یادگیری فعال، پژوهش محور و استفاده از فناوری های آموزشی، سعی در ایجاد محیط های یادگیری پویا و مشارکت جو دارند. این مقاله به بررسی مزایا و معایب هر کدام از این رویکردها، تاثیرات آن ها بر رشد تفکر انتقادی، حل مسئله و خلاقیت دانش آموزان، و همچنین چالش های مربوط به پیاده سازی آن ها در نظام آموزشی مدارس ابتدایی پرداخته است. نتایج نشان می دهند که ترکیب مناسب این رویکردها می تواند به بهبود کیفیت آموزش علوم پایه در مدارس ابتدایی کمک کند و موجب رشد توانمندی های علمی، عملی و اجتماعی دانش آموزان شود.

کلیدواژه ها:

آموزش علوم پایه ، رویکرد سنتی ، رویکرد نوین ، آموزش ابتدایی ، یادگیری فعال ، تدریس معلم محور.