موانع روانی-اجتماعی خودمدیریتی در بیماران سرطانی: نگرش منفی، انکار و استیگما

خودمدیریتی در بیماران سرطانی نقش کلیدی در اثربخشی درمان و کیفیت زندگی این بیماران ایفا می کند. با این حال، موانع روانی-اجتماعی متعددی از جمله نگرش منفی، انکار بیماری و استیگما (انگ اجتماعی) می توانند فرآیند خودمدیریتی را مختل کنند. این مقاله به بررسی علمی این موانع و راهکارهای مقابله با آنها می پردازد.یافته های این مطالعه نشان می دهد که نگرش منفی می تواند منجر به کاهش انگیزه برای درمان و اختلال در عملکرد روزمره شود، در حالی که انکار بیماری اغلب باعث تاخیر در مراجعه به پزشک و عدم پایبندی به برنامه های درمانی می گردد. از سوی دیگر، استیگما با ایجاد انزوای اجتماعی و مشکلات شغلی، چالش های مضاعفی برای بیماران ایجاد می کند.مطالعات مورد بررسی حاکی از آن است که این موانع نه تنها بر پایبندی به درمان تاثیر منفی می گذارند، بلکه می توانند منجر به انزوای اجتماعی، کاهش کیفیت زندگی و تشدید علائم روانی مانند افسردگی و اضطراب شوند. به ویژه، بیماران مجرد که از حمایت اجتماعی کمتری برخوردارند، بیشتر در معرض این پیامدهای منفی قرار دارند.خوشبختانه، مداخلات روانشناختی هدفمند مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT)، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) و شرکت در گروه های حمایتی می توانند به کاهش این موانع و بهبود خودمدیریتی کمک کنند. همچنین، آموزش روانی بیماران و افزایش آگاهی عمومی جامعه درباره سرطان در کاهش استیگما موثر است.نتایج این مطالعه بر اهمیت ادغام خدمات روانشناختی در مراکز انکولوژی و نیاز به غربالگری منظم بیماران از نظر این موانع روانی-اجتماعی تاکید دارد. اجرای مداخلات چندبعدی که همزمان به نگرش منفی، انکار بیماری و استیگما می پردازند، می تواند به بهبود پیامدهای درمان و ارتقای کیفیت زندگی بیماران سرطانی منجر شود.

کلیدواژه ها:

خودمدیریتی ، بیماران سرطانی ، موانع روانی-اجتماعی ، نگرش منفی ، پایبندی به درمان