دستیابی به توسعه پایدار با الگوی مکتب اصفهان

جامعه انسانی در انتهای قرن بیستم درگیر تجربه ای نو شد و ما را به موجوداتی شهرگرا تبدیل نمود و کلان شهرها جایگاه اصلی سکونت بشر گردید. حداقل دو دهه است که اصل پایداری به هدفی اساسی در برنامه ها و طرح های توسعه جهانی، منطقه ای، ملی و محلی (شهری و روستایی) تبدیل شده است اما آنچه در کنار پایداری دارای اهمیت ویژه است گسست شهرهای ایرانی پس از مدرن است شهر چنانچه برای ساکنانش ناآشنا باشد باعث رشد ترس و جنایت می گردد. فضای شهری امروز ضمن دستیابی به معیارهای توسعه پایدار باید با الگوی ایرانی مطابقت داشته باشد. پژوهش حاضر ضمن بیان شاخص های پایداری به بازخوانی مکتب اصفهان می پردازد که زمانی تلالو هنر معماری ایرانی در دوران اسلامی به شمار می رفت و اصفهان را به شهر موزه ای بارز از هنرهای اسلامی تبدیل نمود. در این پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی محتوا و گردآوری داده ها بر پایه اطلاعات کتابخانه ای استفاده گردید. مطالعات نشان می دهد ضمن مطابقت بسیاری از مبانی و مفاهیم اساسی مکتب اصفهان با توسعه پایدار، بهرگیری از اصول این مکتب سبب خلق فضاهای آشنا برای شهروندان و احساس امنیت و آرامش می گردد

کلیدواژه ها:

مکتب اصفهان ، طراحی پایدار ، فضای شهری