بررسی هورمون کورتیزول و فراسنجه خونی برروی بیماران دیابتی نوع یک و مقایسه آن با افراد سالم

دیابت شیرین یک بیماری متابولیک مزمن است که در اثر ترشح ناکافی انسولین یا نقص در عملکرد انسولین یا هر دو ایجاد می شود و عمدتا با افزایش قند خون مشخص می شود. دیابت نوع یک، یک بیماری خودایمنی است که منجر به تخریب سلول های بتا، کمبود مطلق انسولین و افزایش قند خون می شود و تقریبا ۵ تا ۱۰ درصد از کل موارد دیابت را تشکیل می دهد. با این حال، دیابت شیرین نوع یک می تواند در هر سنی رخ دهد، عمدتا کودکان و نوجوانان را درگیر بیماران مبتلا به دیابت نوع یک در آزمایش های عصب-روانشناختی در زمینه های حافظه، یادگیری و عملکرد اجرایی عملکرد بدتری نسبت به حالت عادی دارند. همچنین تقریبا نیمی از بیماران مبتلا به دیابت نوع یک که در دوران کودکی یا بزرگسالی شروع شده اند، در میانگین سنی ۶۸ سال، اختلال شناختی بالینی قابل توجهی داشتند. آنتی اکسیدانت ها ترکیباتی هستند که باعث محافظت در برابر آسیب سلولی ناشی از مولکولهایی به نام رادیکالهای آزاد می شوند. کورتیزول، باعث محافظت اجزای مهم سلولی در برابر واکنش با گروه های عاملی اکسیژن دار مانند رادیکال های آزاد و پراکسیدها می شود. تجمع رادیکال های آزاد همراه با سیستم آنتی اکسیدانی ضعیف منجر به استرس اکسیداتیو می شود. این مطالعه با هدف بررسی سطوح کورتیزول و فراسنجه خونی در بیماران دیابت نوع یک انجام شد. در این آزمایش که از۳۰ بیماران کرونایی و افراد سالم (شاهد) نمونه گرفته شد و میزان کورتیزول و فراسنجه خونی آنها توسط روش الایزا و سیسمکس مورد بررسی گردید و نتایج نشان دادند که میزان کورتیزول نمونه مریض با میزان کورتیزول نمونه شاهد افزایش و اختلاف معنی دار (p<۰.۰۵) داشته است. همچنین میزان گلبول های سفید، گلبول های قرمز و پلاکت خون در بیماران دیابت نوع یک نسبت به افراد سالم تغییراتی نداشته است (p>۰.۰۵).

کلیدواژه ها:

آنزیم ، دیابت