پیشبینی رغبت به ازدواج براساس احساس خودارزشمندی در جوانان

چکیده پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه میان احساس خودارزشمندی و رغبت به ازدواج در دانشجویان مجرد ۲۰ تا ۴۰ سال شهر تهران در سال ۱۴۰۳ انجام شده است. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است که در آن متغیر مستقل، احساس خودارزشمندی و متغیر وابسته، رغبت به ازدواج است. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه دانشجویان مجرد شهر تهران در بازه سنی ۲۰ تا ۴۰ سال در سال ۱۴۰۳ می باشد و حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران، ۱۱۹ نفر تعیین شد. برای جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه رغبت سنج ازدواج پوراعتماد و حیدری (۱۳۸۳) که شامل ۲۴ گویه است و پرسشنامه احساس خودارزشمندی دوستی و حسینی نیا (۱۳۹۹) که شامل ۲۶ گویه است، استفاده شده است. نتایج نشان داد که رابطه مثبت و معناداری بین احساس خودارزشمندی و رغبت به ازدواج جوانان وجود دارد؛ بدین صورت که با افزایش احساس خودارزشمندی در بین جوانان، میزان رغبت به ازدواج آنان نیز افزایش پیدا میکند.

کلیدواژه ها:

رغبت به ازدواج ، خودارزشمندی ، جوانان ، ازدواج