بررسی اثر بخشی مشاوره گروهی مبتنی بر نظریه گشتالت درمانی روی تاب آوری دانش آموزان پسر متوسطه اول

هدف پژوهش تعیین اثر بخشی مشاوره گروهی مبتنی بر نظریه گشتالت درمانی روی تاب آوری دانش آموزان پسر متوسطه اول شهرستان گلپایگان بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهرستان گلپایگان در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود. نمونه مورد نیاز به تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از بین دانش آموزان مدارس متوسطه انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شد. داده های بدست آمده از پژوهش با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل نشان داد که مشاوره گروهی مبتنی بر گشتالت درمانی روی تاب آوی دانش آموزان پسر دوره متوسطه اثر گذار بوده و مداخله باعث تفاوت دو گروه بایکدیگر در مرحله پس آزمون شده بود. در نتیجه مشاوره گروهی به شیوه گشتالت درمانی می تواند تاب آوری دانش آموزان پسر متوسطه را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

مشاوره گروهی مبتنی بر گشتالت درمانی ، گشتالت درمانی ، تاب آوری