اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر درامیختگی فکر و عمل و افکارخودکشی در بیماران تحت درمان با متادون معتادان شهر ساری

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر درامیختگی فکر و عمل و افکارخودکشی در بیماران تحت درمان با متادون انجام شد. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی است که به صورت مداخله ی روش درمان شناختی رفتاری در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام می گردد. جامعه آماری این پژوهش بیماران مصرف کننده متادون در مرکز درمانگاه و کلینیک ترک اعتیاد شهر ساری به تعداد ۳۰ نفر جامعه آماری را تشکیل می دهند. و تمام جامعه آماری در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. روش نمونه گیری، نمونه گیری در دسترس می باشد. گردآوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های ادغام فکر و عمل (شافران و راچمن، ۱۹۹۶)؛ افکار خودکشی (آرون، ۱۹۶۱) انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره (مانکوا) صورت پذیرفت ضمنا ابزار تجزیه و تحلیل داده ها بر اساس نرم افزار SPSS ورژن ۲۵ محاسبه و ارائه گردید. نتایج نشان داد اثربخشی مداخله درمان آزمایش بر دو مولفه ادغام اخلاقی و ادغام برای خود تایید شد (p<۰.۰۵). سطح معنی داری بدست آمده برای دو مولفه ادغام اخلاقی و ادغام برای خود کمتر از سطح خطای آلفای ۰.۰۵ بود که نشان از اثربخشی مداخله و تفاوت نمره پس آزمون مولفه های ادغام اخلاقی و ادغام برای خود در دو گروه داشت. اثربخشی مداخله درمان آزمایش بر مولفه های افکار خودکشی تایید شد (p<۰.۰۵). سطح معنی داری بدست آمده برای تمامی سه مولفه افکار خودکشی کمتر از سطح خطای آلفای ۰.۰۵ بود که نشان از اثربخشی مداخله و تفاوت نمره پس آزمون مولفه های افکار خودکشی در دو گروه داشت.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، درامیختگی فکر و عمل ، افکار خودکشی ، درمان با متادون