اثربخشی درمان هیجان محور بر همجوشی شناختی و ادراک سربار بودن در نوجوانان تحت خشونت خانگی

هدف این پژوهش اثربخشی درمان هیجان محور بر همجوشی شناختی و ادراک سربار بودن در نوجوانان تحت خشونت خانگی بود، بنابراین این پژوهش نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و گواه بود. جامعه ی آماری کلیه ی نوجوانان تحت خشونت خانگی مستقر در خانه کودک و نوجوان شهرستان کوهدشت بود، که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نوجوان انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارش شدند، جهت جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامه های همجوشی شناختی (گیلاندرز و همکاران، ۲۰۱۰) (CFQ)و نیازهای بین فردی (ون آردن و همکاران، ۲۰۱۲) استفاده شد، گروه آزمایش درمان هیجان مدار را طی هشت هفته در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت نمودند، این در حالی بود که گروه گواه در لیست انتار قرار گرفت. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کواریانس چندمتغیره با استفاده از نرم افزار آماری SPSS۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که رویکرد هیجان محور توانسته تاثیر معناداری در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مرحله پس آزمون ایجاد نماید. متغیر مستقل در این مرحله بر همجوشی شناختی و ادراک سربار بودن به ترتیب ۵۶ و ۳۳ درصد از تغییرات متغیرهای وابسته را تبیین می نماید. براساس یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که درمان هیجان مدار با بکارگیری مفهوم سازی آگاهی هیجانی و معرفی روش های دستیابی به آن، ایجاد تغییر هیجانی و ایجاد هیجان خودتسکینی مقابله ای می تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش همجوشی شناختی و بهبود احساس سربار بودن نوجوانان تحت خشونت خانگی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان هیجان محور ، همجوشی شناختی ، ادراک سربار بودن ، نوجوانان ، خشونت خانگی