تحلیل علمی در راستای برنامه ریزی و مدیریت منابع آب

تبخیر به عنوان یکی از فرآیندهای کلیدی در چرخه هیدرولوژیکی نقش تعیین کننده ای در توازن آبی مناطق خشک و نیمه خشک ایفا می کند. این پدیده فیزیکی که تحت تاثیر عوامل متعددی از جمله دمای هوا، رطوبت نسبی، سرعت باد، تابش خورشیدی و فشار بخار اشباع قرار دارد، در مناطق بیابانی مانند استان سمنان به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. مطالعات نشان می دهد نرخ تبخیر سالانه در چنین مناطقی می تواند به ۲۰ تا ۳۰ برابر میزان بارندگی سالانه برسد که این امر منجر به کاهش شدید منابع آب سطحی و زیرزمینی می شود. از جمله پیامدهای تبخیر شدید می توان به شور شدن، خاک، کاهش رطوبت محیطی، افزایش نیاز آبی گیاهان و در نهایت تخریب اکوسیستمهای طبیعی اشاره کرد. در سالهای اخیر تغییرات اقلیمی و افزایش دمای جهانی موجب تشدید این پدیده در بسیاری از مناطق خشک جهان شده است. برای مقابله با این چالش راهکارهای مختلفی از جمله استفاده از پوششهای ضد تبخیر، مدیریت هوشمند، آبیاری کشت گیاهان مقاوم به خشکی و استحصال آب از رطوبت هوا مورد توجه قرار گرفته اند. درک دقیق مکانیزمهای تبخیر و برآورد صحیح میزان آن گام اساسی در برنامه ریزی و مدیریت منابع آب به شمار می آید که مستلزم مطالعات جامع و استفاده از روشهای نوین اندازه گیری و مدل سازی است.

کلیدواژه ها:

مدیریت جهانی ، اکوسیستمها