بررسی نظری سینتیک احتراق سوخت اتو-۲ براساس پارامترهای محاسباتی و ارائه راهکارهایی بر بهبود عملکرد آن

سوخت اتو-۲ یکی از مهم ترین و اصلی ترین سوخت های منفرد مورد استفاده در تسلیحات سطحی و زیرسطحی دریایی بوده که از دهه ۱۹۶۰ مورد استفاده بسیاری از صنایع نظامی قرار گرفته است. این سوخت از سه جزء پروپیلن گلیکول دی نیترات به عنوان اکسنده، دی بوتیل سباکات به عنوان نرم کننده و ۲-نیترو دی فنیل آمین به عنوان عامل پایدارکننده ساخته می شود. سوخت اتو-۲ در گستره ی قابل توجهی از دماها مایع بوده، خواص خود را حفظ می کند و برای سوختن نیاز به اکسیژن جوی ندارد. پژوهش جاری براساس بررسی نظری سوخت اتو-۲ از دید محاسبات مولکولی، محصولات شکل گرفته ناشی از احتراق هر جزء، بررسی شیوه های سنتز فعلی، سنتزهای بهینه شده و کارآمدتر و ارائه پیشنهاداتی بر این مبنا شکل گرفته است. پژوهش جاری به بحث و مقایسه پیرامون جایگزینی ترکیب تری اتیلن گلیکول دی نیترات به جای پروپیلن گلیکول دی نیترات و همچنین دی اکتیل سباکات به جای دی بوتیل سباکات می پردازد. نتایج حاکی از شباهت ها و امکان پذیری قابل قبولی جهت جایگزینی تری اتیلن گلیکول نیترات به جای پروپیلن گلیکول دی نیترات است. در ادامه پژوهش نتایج حاصل از تجزیه پیوندی پروپیلن گلیکول دی نیترات و تری اتیلن گلیکول دی نیترات جهت شبیه سازی محصولات احتراقی سوخت اتو-۲ و ماده اکسنده جایگزین مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت و این نتایج در تطابق خوبی با نتایج تجربی و برخی تئوری های اساسی سوخت قرار داشتند.

کلیدواژه ها:

سوخت اتو-۲ ، پروپیلن گلیکول دی نیترات ، تری اتیلن گلیکول دی نیترات ، دی بوتیل سباکات ، دی اکتیل سباکات ، محاسبات مکانیک کوانتومی ، نظریه تابعی چگالش