طراحی الگوی بهینه وصول عوارض نوسازی در شهرداری های کوچک با تاکید بر مشارکت محلی

شهرداری های کوچک ایران، به دلیل محدودیت های مالی و اتکای بیش ازحد به منابع ناپایدار مانند جرایم ساخت وساز، با مشکلات عدیده ای در تامین بودجه برای توسعه زیرساخت های شهری مواجه اند. عوارض نوسازی، به عنوان منبعی پایدار بر اساس قانون نوسازی و عمران شهری مصوب ۱۳۴۷، می تواند نقش محوری در تامین هزینه های خدمات عمومی نظیر بهسازی معابر و مدیریت پسماند ایفا کند، اما موانعی مانند ناآگاهی شهروندان، فرآیندهای غیرشفاف و نبود زیرساخت های کارآمد، وصول آن را دشوار کرده است. این پژوهش، با تمرکز بر نقش کارشناسان درآمد دارای مدرک حسابداری، الگویی نوآورانه برای بهینه سازی وصول عوارض نوسازی ارائه می دهد که بر تقویت مشارکت محلی و بهره مندی از فناوری های مدرن استوار است. این الگو از طریق طراحی سامانه های پرداخت دیجیتال با قابلیت استعلام لحظه ای بدهی، تحلیل داده های مالی برای شناسایی الگوهای پرداخت و کاهش معوقات، و ایجاد مکانیزم های تشویقی مانند تخفیف ۱۰ درصدی خوش حسابی، نرخ وصول را بهبود می بخشد. همچنین، آموزش های محله محور با همکاری شوراهای محلی و سازمان های مردم نهاد، آگاهی عمومی را ارتقا داده و اعتماد شهروندان به نظام مالی شهرداری را افزایش می دهد. شفافیت مالی از طریق انتشار گزارش های هزینه کرد عوارض و ایجاد کانال های رسیدگی به اعتراضات، مقاومت شهروندان را کاهش می دهد. این مطالعه با بهره گیری از گزارش های رسمی وزارت کشور و داده های تجربی از شهرهایی مانند آمل و سمنان، راهکارهایی عملی ارائه می دهد که ضمن کاهش وابستگی به درآمدهای ناپایدار، پایداری مالی را تضمین می کند. این الگو، با تلفیق دانش حسابداری، فناوری دیجیتال و مشارکت محلی، نه تنها نرخ وصول عوارض را افزایش می دهد، بلکه به تقویت حس تعلق شهروندان به توسعه محله ای کمک کرده و زمینه ساز ارتقای کیفیت زندگی شهری می شود. نتایج این پژوهش، چارچوبی کاربردی برای شهرداری های کم برخوردار فراهم می آورد تا با بهره گیری از ظرفیت های محلی و ابزارهای نوین، به سوی توسعه پایدار گام بردارند.

کلیدواژه ها:

عوارض نوسازی ، مشارکت محلی ، شفافیت مالی ، فناوری دیجیتال ، تحلیل داده محور