بهره وری پروژه های عمرانی شهری از نگاه مدیریت دانش و ریسک: مدل های ساختاری و شاخص های عملکردی

افزایش بهره وری در پروژه های عمرانی شهری، به ویژه در ساختارهای نهادی شهرداری ها، نیازمند تلفیق رویکردهای مدیریت دانش و مدیریت ریسک با نظام های ساختاری ارزیابی عملکرد است. ضعف در ساختارهای پروژه محور، ناتوانی در مدیریت موثر ریسک ها، و فقدان مکانیزم های انتقال دانش سازمانی، از جمله عوامل موثر بر کاهش اثربخشی پروژه های عمرانی شناخته شده اند. تحلیل مدل های ساختاری و تجربیات شهرداری ها نشان می دهد که استفاده از چارچوب های ترکیبی، می تواند ظرفیت واکنش پذیری سازمانی را در برابر ریسک ها ارتقا داده و از طریق ثبت و بازیابی دانش اجرایی، به بهبود تصمیم سازی و کاهش خطاهای تکراری بینجامد. مدل سازی بهره وری ماشین آلات، نظام های داده محور برای تحلیل شاخص های عملکردی، و به کارگیری ساختارهای تحلیلی در فرآیند ارزیابی، از جمله ابزارهایی هستند که کارایی پروژه ها را به صورت معناداری افزایش داده اند. یافته ها حاکی از آن است که پیوند میان مدیریت دانش، تحلیل ریسک، و شاخص های عملکردی، نه تنها به بهینه سازی منابع و زمان کمک می کند، بلکه به ارتقای شفافیت، پاسخ گویی و مشروعیت نهادی در اجرای پروژه های عمرانی شهرداری ها نیز منجر می شود.

کلیدواژه ها:

بهره وری پروژه های عمرانی ، مدیریت دانش ، مدیریت ریسک ، شهرداری ، شاخص های عملکردی.