رابطه بین عدالت سازمانی و تمایل به ماندگاری شغلی در میان کارکنان شهرداری

عدالت سازمانی یکی از مولفه های بنیادین در مدیریت منابع انسانی است که نقش مهمی در ارتقاء تعهد، رضایت شغلی و حفظ نیروی انسانی ایفا می کند. در سازمان هایی همچون شهرداری که پایداری نیروی انسانی در ارائه خدمات عمومی نقش حیاتی دارد، بررسی عدالت سازمانی و تاثیر آن بر تمایل به ماندگاری کارکنان ضروری به نظر می رسد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین عدالت سازمانی و تمایل به ماندگاری شغلی در میان کارکنان شهرداری مشهد است. این مطالعه با روش کمی و طراحی توصیفی-همبستگی انجام شده است. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان شهرداری مشهد در سال ۱۴۰۴ بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، تعداد ۳۸۴ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه استاندارد عدالت سازمانی نیهوف و مورمن (۱۹۹۳) و پرسشنامه تمایل به ماندگاری کارکنان بود که روایی و پایایی آن ها تایید گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی و چندگانه تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که بین عدالت سازمانی و تمایل به ماندگاری شغلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r=۰.۵۲, p<۰.۰۰۱). همچنین در رگرسیون خطی مشخص شد که عدالت سازمانی به تنهایی قادر به تبیین ۲۷ درصد از واریانس تمایل به ماندگاری کارکنان است. در تحلیل رگرسیون چندگانه، عدالت تعاملی بیشترین تاثیر را بر تمایل به ماندگاری داشت (β=۰.۳۴)، و پس از آن عدالت توزیعی و عدالت رویه ای قرار گرفتند. این یافته ها نشان می دهد که رفتارهای منصفانه و محترمانه مدیران، بیشترین نقش را در شکل گیری تمایل کارکنان برای باقی ماندن در سازمان ایفا می کند. بر اساس نتایج، تقویت عدالت در روابط انسانی، بازنگری در نظام های پاداش و تصمیم گیری مشارکتی می تواند زمینه ساز افزایش ماندگاری نیروی انسانی در شهرداری شود.

کلیدواژه ها:

عدالت سازمانی ، تمایل به ماندگاری شغلی ، عدالت تعاملی ، شهرداری مشهد ، منابع انسانی