اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر اهمالکاری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر سراب

مقدمه و هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر اهمال کاری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه انجام شده است. روش شناسی: روش تحقیق از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر سراب بود که تعداد ۴۰ نفر از آنها به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۲۰ نفر) و کنترل (۲۰ نفر) قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی بود. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس تک متغیره (ANCOVA) و چندمتغیره (MANCOVA) انجام شد.بحث: نتایج حاصل نشان داد که آموزش خودتنظیمی هیجانی تاثیر معناداری بر کاهش اهمال کاری تحصیلی و افزایش خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان داشته است. همچنین، یافته های جانبی نشان دادند که این آموزش بر مولفه های مختلف اهمال کاری تحصیلی (آماده شدن برای امتحانات، آماده شدن برای تکالیف و آماده شدن برای مقالات پایان ترم) و خودکارآمدی تحصیلی (استعداد، کوشش و بافت) نیز تاثیر مثبتی داشته است. اندازه اثر به دست آمده از تحلیل ها نشان دهنده تاثیر متوسط تا بالای آموزش بر متغیرهای وابسته است. نتیجه گیری: این نتایج بر اهمیت استفاده از روش های آموزشی مبتنی بر خودتنظیمی هیجانی در بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان تاکید می کند و با ارائه شواهد علمی، امکان استفاده از آموزش های خودتنظیمی هیجانی را به عنوان یک روش موثر برای کاهش اهمال کاری و ارتقاء خودکارآمدی تحصیلی فراهم کرده است.

کلیدواژه ها:

آموزش خودتنظیمی هیجانی ، اهمال کاری تحصیلی ، خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان دختر ، دوره دوم متوسطه