اثر بخشی آموزش شفقت بر خود بر ابعاد امید به زندگی در نوجوانان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش شفقت بر خود بر ابعاد امید به زندگی در نوجوانان انجام شد. با توجه به اهمیت دوره نوجوانی در شکل گیری نگرش به آینده و ساختار روانی فرد، این پژوهش تلاش داشت تا مشخص سازد آیا آموزش مهارت های روان شناختی می تواند به تقویت امید و مولفه های آن از جمله انگیزش و مسیر یابی منجر شود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر ۱۴ تا ۱۷ ساله مدارس متوسطه شهر تهران بود که از میان آنان ۳۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای داده شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر بود که پیش و پس از اجرای مداخله در هر دو گروه اجرا گردید. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش شفقت بر خود قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نتایج حاصل از تحلیل آماری نشان داد که بین گروه های آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری در نمرات امید به زندگی و مولفه های آن وجود دارد. به طور مشخص، میانگین امید به زندگی در گروه آزمایش نسبت به کنترل به میزان قابل توجهی افزایش یافته بود و آزمون t مستقل نیز تفاوت معنادار آماری را تایید کرد. این یافته ها نشان می دهند که آموزش شفقت بر خود می تواند به عنوان یک مداخله اثربخش در ارتقاء امید به زندگی نوجوانان مورد استفاده قرار گیرد و به بهبود سلامت روان و کیفیت زندگی آنان کمک کند.

کلیدواژه ها:

اثربخشی آموزش ، شفقت بر خود ، امید به زندگی ، نوجوانان