امامت و رهبری در اندیشه و سیره حضرت علی

مساله امامت و رهبری ازجمله مباحثی است که از دیرباز در بین انسان ها جایگاه ویژه ای داشته و اسلام نیز آن را مورد تاکید فراوانی قرار داده است. از دیدگاه امام علی (ع) امامت و رهبری به معنای توانایی تاثیرگذاری بر رفتار افراد است به نحوی که آنان به دلیل میل و خواسته خود در جهت تحقق اهداف در موقعیت های گوناگون حرکت کنند رهبری قدرت هدایت و توجیه افراد را فراهم می کند و امیرالمومنین در نهج البلاغه به عنوان بنیانگذار مکتب مدیریتی اسلامی اهمیت و ضرورت امامت و رهبری را مورد تاکید قرار داده اند. این پژوهش به روش مروری و از نوع کتابخانه ای بر آن است تا به بررسی امامت و رهبری در اندیشه و سیره حضرت علی بپردازد. در اندیشه علوی، امامت، پیوند معنادار و منطقی با مبدا و معاد و نبوت و امت دارد. زیرا که نظام دین و اساس اسلام و بنیان معرفت الهی است، کسی که امام را نشناسد، پیامبر را نشناخته و کسی که پیامبر را نشناسد خدا را نشناخته است. امامت ادامه دهنده رسالت است همچنین امام همان جایگاه و نقش را در تبیین اصل دین و تشریح احکام، حذف قرائت های انحرافی از چهره زلال دین را ایفا می نماید. شناخت و معرفت امام بر امت واجب است کسی که با معرفت نسبت به امام زمان خویش از دنیا برود اجر و پاداش شهید را خواهد داشت و به بهشت برین الهی نایل خواهد آمد.

کلیدواژه ها:

امامت ، رهبری ، نهج البلاغه ، حضرت علی (ع).