تحلیل رابطه بین شیوه نمایشی آیینی و تصویرگری در اجرای پیکره های بازیافته از قطب الدین صادقی مبتنی بر دیدگاه اروین پانوفسکی

نمایش های آیینی همواره بازتابی از فرهنگ و تاریخ جوامع بوده و هست و شیوه های اجرایی آنها با استفاده از میزانسن و تصویرگری، تاثیری عمیق بر مخاطبان خود می گذارند. قطب الدین صادقی، به عنوان یکی از برجسته ترین کارگردانان تئاتر ایران، در نمایش پیکره های بازیافته با بهره گیری از عناصر آیینی و تصویرگرهای خلاقانه، فضایی متفاوت خلق کرده است. این پژوهش با تکیه بر نظریه سه لایه ای اروین پانوفسکی، به تحلیل روابط میان شیوه نمایش آیینی و تصویرگری در اجرای این نمایش می پردازد. نظریه پانوفسکی شامل سه سطح پیش نمادین، نمادین و معنایی است و چارچوبی برای مطالعه ارتباط میان فرم و محتوا در هنرهای نمایشی فراهم می آورد. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش میزانسن و تصویرگری در انتقال مفاهیم آیینی و تاثیر آنها بر درک مخاطب است. روش پژوهش کیفی بوده و از شیوه های مطالعه موردی، توصیفی-تحلیلی و مقایسه ای بهره می گیرد. داده ها از طریق منابع کتابخانه ای، اینترنتی و مشاهده نمایش گردآوری شده اند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که پیکره های باز یافته از طریق پیوند میان تصویرگری آیینی و میزانسن، به خلق روایتی چند لایه و مفهومی میپردازد که مخاطب را به تجربه ای ژرف از معانی آیینی دعوت می کند.

کلیدواژه ها:

قطب الدین صادقی ، آروین پانوفسکی ، پیکره های بازیافته