مطالعه تطبیقی شیوه های بیان در نقاشی قهوه خانه و هنر روایی سیناپتیک

نقاشی قهوه خانه ای یکی از هنرهای اصیل و مردمی فرهنگی ایرانی است که متاسفانه مانند بسیاری دیگر از هنرهای این سرزمین آنگونه که باید مورد بررسی نظاممند قرار نگرفته است. این سبک از نقاشی بخشی از نقاشی عامیانه است که پیدایش آن را به عنوان یک مکتب با ویژگی خاص، منحصر به دوران مشروطه می داند، اما باید گفت که پیشینه این نوع نقاشی، مربوط به قبل از این تاریخ بوده است. این هنر ایرانی روابط بینامتنی و ترامتنی زیادی با دیگر متن ها و دیگر هنرها در جهان دارد. یکی از گونه های قابل بررسی که ناظر بر این روابط است، هنر روایی غربی به ویژه هنر سیناپتیک است. هنر روایی هنری است که داستانی را بیان می کند، چه به صورت لحظه ای از یک داستان در حال انجام و چه به صورت توالی از وقایع که در طول زمان آشکار می شوند. این گونه تاریخ طولانی و غنی دارد که به تمدن های باستانی مانند مصریان و یونانیان باز می گردد. پژوهش حاضر بر آن است تا به بررسی تطبیقی این دو گونه از شرق و غرب پرداخته و شباهت ها و تفاوت های ساختاری، بصری و متنی آن ها بپردازد. به نظر می رسد از نظر فرم و ساختار و به ویژه نحوه روایت، ویژگی های یکسان و وجوه اشتراک ساختاری همسان در بین دو فرم مشهود است، هرچند نمی توان از تفاوت های بنیادین بین آن دو نیز چشم پوشی کرد.

کلیدواژه ها:

نقاشی قهوهخانه ای ، هنر روایی ، هنر سیناپتیک