نقش رویه دولتها عضو NPTدر حقوق هسته ای ایران

برای دستیابی به نتایج جامع، ضروری است رویکردهای یکپارچه ای را برای اساسی ترین موضوعات مربوط به امور بین المللی از جمله عدم گسترش سلاح های هسته ای فراهم آورد. با این حال، رفتارهای متناقض در زمینه همکاری های بین المللی هسته ای توسط کشورهای تاثیرگذار، جهت های گمراه کننده ای را مغایر موضوعه و هدف پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای نشان می دهد. این مقاله از طریق بررسی رژیم منع گسترش سلاح های هسته ای به عنوان ابزاری برای حکومت جهانی در حقوق هسته ای ایران ثابت می کند که سیاست عمومی جهانی، تبعیت کشورهای دارای تسلیحات هسته ای را از تمامیت پیمان، از جمله خلع سلاح، عدم گسترش و استفاده صلح آمیز می طلبد. بنابراین، رویکرد گزینشی و همچنین تضاد با موضوع و هدف این پیمان، ستونهای نظم عمومی بین المللی را که با هنجارهای مقرر در حقوق بین الملل ادغام شده، تضعیف می کند. به نظر میرسد مسئله خروج از کلیت NPT در برهه کنونی موجب انتقال این پیام به طرف خارجی خواهد شد که اراده جمهوری اسلامی ایران برای بازیابی دستاوردهای خود و همگون سازی تعهدات خود با طرف غربی جدی است و میتواند در صورت بی اقدامی طرف مقابل گام های جدی خود را به ثمر بنشاند. ان.پی.تی" مخفف نام انگلیسی "معاهده منع گسترش هسته ای" (Nuclear Non- Proliferation Treaty) است. پس از آن که آمریکا در دوران جنگ جهانی دوم به استفاده از بمب اتمی اقدام کرد رقابت شدیدی از سوی سایر کشورهای بزرگ جهان برای دستیابی به این سلاح آغاز شد که در این مسیر شوروی سابق در سال، ۱۹۴۹ انگلیس در سال، ۱۹۵۲فرانسه در سال ۱۹۶۰ و جمهوری خلق چین در سال ۱۹۶۴ به یک دولت هسته ای تبدیل شدند. هم چنین تحقیقات علمی که در دهه ۱۹۶۰ برای کاربردهای صلح آمیز انرژی هسته ای انجام شد به پیشرفت های شگرفی در فناوری راکتورهای هسته ای برای تولید برق منجر شد. در سال ۱۹۶۶ نیروگاه های هسته ای در پنج کشور در حال ساخت بود. در سال ۱۹۸۵ حدود ۳۰۰ نیروگاه هسته ای در کشورهای مختلف در حال فعالیت، ساخت یا طراحی بودند. خسارت های گسترده جانی و مالی ناشی از انفجار بمب های اتمی آمریکا در هیروشیما و ناکازاکی ژاپن و نیز تولید مقادیر زیادی پلونیوم ناشی از سوخت نیروگاه های هسته ای- که طبق برآوردهای سال ۱۹۸۵ روزانه برای تولید ۱۵ تا ۲۰

کلیدواژه ها:

رویه دولتها ، NPT ، حقوق هسته ای ، ایران