تحلیل و بررسی منسوجات ایران باستان در عهد هخامنشیان

بافندگی از قدیمی ترین صنایع دستی بشر به شمار می رود. بشر اولیه از ابتدای شروع زندگی پس از رفع نیاز خوردن و آشامیدن به فکر پوشش خود افتاد تا علاوه بر پوشاندن بدن در مقابل تغییرات جوی نیز محفوظ بماند. این نیاز ابتدا با استفاده از پوست حیوانات شکار شده تامین شد تا به مرور بشر با مشاهده پشم گوسفندان و سایر الیاف به فکر تابیدن الیاف و تولید نخ افتاد. در اکثر جوامع، منسوجات نقش حیاتی در زندگی اجتماعی، اقتصادی و مذهبی ایفاء کرده اند. شیوه طراحی و نقوش بکاررفته در منسوجات، دلیل مهمی برای شناخت شرایط سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و جغرافیایی هر منطقه از ایران را بیان کرده است. پارچه های زیبا و با شکوه همواره از ویژگی های اصیل و بارز مشرق زمین به شمار می رود، زیرا لباس به منزله جلوه ای از هنر، منشاء شرقی داشته و به نوعی نشان دهنده اقتدار، تجمل و شکوه پوشاک آسیا است. هنرمندان بافنده در دوره های یاد شده ضمن توجه به سلیقه های عمومی و مورد نظر مردم هرگز نسبت به ابداع و نوآوری بی تفاوت نبودند و کوشش آن ها براین بوده که منسوجاتی با کیفیت و طرح و نقش متفاوت عرضه کنند. یکی از ادواری که صنعت بافت پارچه و منسوجات بسیار متحول شده بود، دوران هخامنشیان بود. از آثاری که در دوران هخامنشیان رواج بیشتری داشته است، می توان از انواع بافته ها از قبیل پارچه های ابریشمی و زری دوزی شده و قالی و اختراع و ابداع انواع فرش، نمد و غیره یاد کرد. در این مقاله به بررسی منسوجات دوره هخامنشیان می پردازیم.

کلیدواژه ها:

منسوجات ، پارچه ، ایران باستان ، هخامنشیان ، زر بافت