ارتباطات میان فرهنگی بین المللی

ما در این پژوهش بر روش نخست تغییر تعاملات میان دولت ها به واسطه تغییر رویه ها و برداشت های افراد تمرکز کرده و ارتباطات میان فرهنگی را به عنوان مهمترین عامل در امکان تغییر برداشت های افراد از هویت و اجتماعی معرفی می کنیم. بدین منظور از رویکرد کارکردی به نقش فرهنگ در روابط بین الملل بهره می بریم که معتقد است، می توان از فرهنگ در دیپلماسی، اقتصاد و سیاست استفاده کرد. به نظر موکو و تامپسون ارتباطات فرهنگی، عرصه جامعی از روابط میان ملت ها است که می تواند شرایط یک زندگی صلح آمیز را فراهم آورد. این دو پژوهشگر معتقدند امروزه ملت ها برای حل مسائل و برآورده کردن نیازهای نوین خود، ناگزیر از برقراری ارتباطات وسیع فرهنگی با یکدیگرند به این رویکرد به ارتباطات فرهنگی میان ملت ها به عنوان عاملی زمینه ساز برای تحقق صلح و ایجاد تفاهم و هم فکری بین المللی می نگرند. در این باره مایکل معتقد است روابط فرهنگی این امکان را ایجاد می کند که ملت های مختلف با درک متقابل یکدیگر امکان همکاری بین المللی و پیشگیری از منازعه را پدید آورند. (Mitchell, ۱۹۸۶: ۱۷-) فرهنگ، آموزش و گفتگوی میان ملت ها از این دیدگاه عامل کاهش اختلاف ها، نابرابری ها و تنازعات خواهد بود. بر اساس رویکرد کارکردی به نقش فرهنگ در روابط بین الملل، فرهنگ عاملی است که می تواند تعدیل کننده روابط بین الملل و پیشگیری کننده از منازعه، و برخورد در عرصه جهانی باشد. در این پژوهش با بهره گیری از بحث سازه انگاران کل گرا و ترکیب آن با رویکرد کارکردی از » دیگری « به فرهنگ استدلال می کنیم که چگونه دیدگاه مردم یک کشور درباره طریق عوامل فرهنگی و ارتباطات میان فرهنگی تغییر می کند و تغییر دیدگاه مردم درباره دیگری زمینه را برای تصمیم رهبران آن کشور جهت تنش زدایی فراهم می کند و همچنین در نظام های حقوقی داخلی مسئولیت تضامنی، یکی از مهمترین راهکارهایی است که قانون گذاران جهت تضمین انجام تعهد یا جبران خسارت بکار گرفته اند. با توجه به اینکه در زمینه مسئولیت بین المللی دولت ها و سازمان های بین المللی امکان بوجود آمدن وضعیت های مسئولیت بین المللی مشترک وجود دارد که در این پژوهش به این مطلب نیز اشاره شده در حقوق بین المللی .

کلیدواژه ها:

فرهنگ و سیاست