اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر احساس شرم و تابآوری مادران کودکان اوتیسم

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر احساس شرم و تابآوری مادران کودکان اتیسم انجام شد. روش انجام تحقیق، از نوع روش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه مادران دارای فرزند اتیسم مراجعهکننده به انجمن اتیسم شهر تهران تشکیل دادند. با توجه به روش پژوهش ۰۳ نفر از مادران دارای فرزند اتیسم مراجعهکننده به انجمن اتیسم شهر تهران، نمونه پژوهش بودند. روش نمونهگیری به صورت در دسترس یا داوطلبانه بود. از بین این افراد، ۰۳ نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ۵۱ نفر تحت درمان مبتنی بر شفقت به مدت ۸ جلسه قرار گرفت و ۵۱ نفر در انتظار ماندند. ابزار سنجش نیز پرسشنامههای تابآوری کونور و دیویدسون (۳۳۳۰ )و پرسشنامه احساس شرم کوهن و همکاران (۳۳۵۵ )بود. روش اجرا در این پژوهش، پس از قرار دادن تصادفی شرکتکنندگان در گروه های آزمایش و گواه، ابتدا پیشآزمون بر روی شرکتکنندگان اجرا شد، سپس گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۰۳ دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر شفقت بر اساس فعالیت های پژوهشی گیلبرت و آیرونز (۳۳۳۱ )قرار گرفتند و دوباره پرسشنامه های پژوهش در مرحله پسآزمون بر روی همه شرکتکنندگان اجرا گردید. یافته ها نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت سبب کاهش احساس شرم و افزایش تابآوری مادران دارای فرزند اتیسم شده است. مبتنی بر یافته های حاصل از پژوهش پیشنهاد میشود تا روش درمان متمرکز بر شفقت در دستور کار مراکز درمانی اتیسم قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

شفقت ، احساس شرم ، تابآوری ، اتیسم