معماری نوین شهری در پرتو تلفیق پایداری و فناوریهای هوشمند

معماری نوین به عنوان یک تحول پارادایمی در طراحی محیط مصنوع، با فراتر رفتن از چارچوبهای صرفا فنی، زمینه ساز بازاندیشی در نحوه ی تعامل انسان با محیط زیست شهری شده است این رویکرد با تلفیق اصول توسعه پایدار و بهره گیری از فناوریهای هوشمند به خلق فضاهایی منتهی می شود که ضمن کاهش اثرات زیست محیطی توان انطباق پذیری بالا با نیازهای متغیر کاربران و شرایط محیطی را دارا هستند. پژوهش حاضر با اتخاذ رویکردی روش شناختی ترکیبی (کیفی-کمی) و اتکا بر تحلیل انتقادی متون و تجارب پیشین، به واکاوی ظرفیت ها چالش ها و الزامات پیاده سازی معماری نوین در بستر شهرهای ایرانی می پردازد. یافته ها نشان می دهد که همگرایی مولفه های پایداری محیطی و هوشمندی، فناورانه پیش نیاز تحقق توسعه پایدار شهری به شمار می رود. در این چارچوب راهکارهای پیشنهادی با هدف تسهیل استقرار الگوهای معماری نوین و ارتقاء تاب آوری و کارایی محیط شهری ارائه شده اند.

کلیدواژه ها:

معماری ، نوین ، فناوری هوشمند ، توسعه پایدار ، شهری پایداری ، محیطی ، طراحی انطباق پذیر