بهینه سازی انرژیهای تجدیدپذیر و مکانیابی نیروگاههای خورشیدی در ایران: رویکرد دوسطحی مبتنی بر تحلیل پوششی داده های فازی

این پژوهش به بررسی چالش های بهینه سازی انرژی های تجدیدپذیر و مکانیابی نیروگاه های خورشیدی در ایران با ارائه یک رویکرد دوسطحی نوآورانه می پردازد. در مرحله نخست، کارایی استان های مختلف کشور در بهره برداری از پتانسیل انرژی خورشیدی با استفاده از تحلیل پوششی داده های فازی (FDEA) ارزیابی می شود. این روش امکان در نظر گرفتن عدم قطعیت و ابهام موجود در داده های مربوط به منابع خورشیدی، زمین، و سایر عوامل موثر را فراهم می آورد. معیارهای کلیدی نظیر میزان تابش خورشیدی، مساحت زمین های مناسب، و سیاستهای حمایتی در این ارزیابی مدنظر قرار می گیرند. در مرحله دوم، با تکیه بر نتایج حاصل از تحلیل FDEA و تلفیق آن با معیارهای مکانیابی دقیق تر شامل ویژگی های زمین شناسی، توپوگرافی، دسترسی به شبکه انتقال، و ملاحظات زیست محیطی، مکان های بهینه برای احداث نیروگاه های خورشیدی در استان های با کارایی باالتر شناسایی می شوند. این رویکرد دوسطحی تضمین می کند که تصمیمات مربوط به مکانیابی نه تنها بر اساس پتانسیل اسمی انرژی خورشیدی بلکه بر اساس کارایی واقعی و امکان پذیری توسعه در هر منطقه اتخاذ می شوند. نتایج این تحقیق می تواند به شناسایی اولویت های سرمایه گذاری، تخصیص بهینه منابع، و تدوین استراتژی های توسعه پایدار انرژی های تجدیدپذیر در سطح ملی کمک کند. علاوه بر این، استفاده از تحلیل پوششی داده های فازی به عنوان یک ابزار قدرتمند در مواجهه با عدم قطعیت های موجود در این حوزه، نوآوری اصلی این پژوهش محسوب می شود و می تواند به تصمیمات دقیق تر و مطمئن تر منجر شود.

کلیدواژه ها:

انرژی های تجدیدپذیر ، نیروگاه خورشیدی ، مکانیابی ، تحلیل پوششی داده های فازی ، بهینه سازی