واکاوی نقش معلم در تقویت راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در کلاس درس

یادگیری خودتنظیمی به عنوان یک مهارت حیاتی در فرآیند آموزشی، به دانش آموزان این توانایی را می بخشد که بر افکار، احساسات و رفتارهای خود برای دستیابی به اهداف یادگیری نظارت و مدیریت کنند. این مهارت نه تنها در موفقیت تحصیلی، بلکه در توسعه مهارت های زندگی و آمادگی برای چالش های آینده نقش کلیدی دارد. در دنیای پیچیده و متغیر امروزی، که دانش آموزان با حجم عظیمی از اطلاعات و نیاز به یادگیری مستمر مواجه هستند، توانایی یادگیری خودتنظیمی بیش از پیش اهمیت می یابد. این مقاله مروری جامع، به بررسی عمیق نقش محوری معلم در توسعه و تقویت راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان می پردازد. با توجه به اهمیت این موضوع، پژوهش حاضر با هدف تبیین سازوکارهای مختلفی که معلمان می توانند از طریق آن ها به دانش آموزان در کسب این مهارت ها کمک کنند، صورت گرفته است. این سازوکارها شامل طراحی فعالیت های آموزشی هدفمند، ارائه بازخوردهای سازنده، تشویق به خودارزیابی و ایجاد فضایی حمایتی است که در آن دانش آموزان احساس امنیت کرده و بتوانند ریسک پذیری در یادگیری را تجربه کنند. در این راستا، الگوهای نظری مختلفی که به تبیین یادگیری خودتنظیمی می پردازند، مورد بحث و بررسی قرار گرفته اند. علاوه بر این، تاثیر عوامل مختلفی مانند محیط کلاس درس، تعاملات معلم-دانش آموز، و راهبردهای تدریس فعال بر توسعه این مهارت ها واکاوی می شود. یافته های این مرور نشان می دهد که معلمان با اتخاذ رویکردهای آموزشی مناسب، می توانند به عنوان تسهیل کنندگان اصلی در فرآیند خودتنظیمی دانش آموزان عمل کنند. این مقاله همچنین به چالش های پیش روی معلمان در این مسیر و راهکارهای عملی برای غلبه بر آن ها می پردازد. در نهایت، با ارائه پیشنهاداتی برای پژوهش های آتی و کاربردهای عملی در حوزه آموزش، سعی بر آن است تا دیدگاهی جامع و کاربردی از نقش معلم در تقویت یادگیری خودتنظیمی ارائه شود. این پژوهش می تواند برای معلمان، برنامه ریزان درسی، و والدین در جهت بهبود فرآیند یادگیری و تربیت دانش آموزانی با مهارت های خودتنظیمی قوی، مفید واقع شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودتنظیمی ، نقش معلم ، راهبردهای تدریس ، کلاس درس ، خودکارآمدی.