نابرابری آموزشی و راهکارهای پر کردن فاصله در کشورهای در حال توسعه

نابرابری آموزشی یکی از چالش های اصلی کشورهای در حال توسعه است که توسعه اجتماعی، اقتصادی، و انسانی را تحت تاثیر قرار می دهد. این پژوهش با هدف شناسایی علل ریشه ای نابرابری آموزشی (اقتصادی، اجتماعی، زیرساختی، و فرهنگی) و ارائه راهکارهای جامع برای کاهش شکاف های آموزشی انجام شده است. با استفاده از رویکرد ترکیبی کمی و کیفی، شامل تحلیل داده های آماری از منابع معتبر (یونسکو، ۲۰۲۲؛ بانک جهانی، ۲۰۲۱)، مصاحبه های نیمه ساختارمند، و پرسشنامه ها در کشورهای منتخب (نیجریه، هند، بنگلادش)، این مطالعه عوامل کلیدی مانند فقر، تبعیض جنسیتی، کمبود زیرساخت ها، و هنجارهای فرهنگی را بررسی کرد. مدل مفهومی پژوهش، که بر نظریه های سرمایه انسانی (بکر، ۱۹۶۴) و عدالت آموزشی (رالز، ۱۹۷۱) استوار است، با استفاده از مدل معادلات ساختاری SEM نشان داد که فقر به طور مستقیم و غیرمستقیم (از طریق کمبود زیرساخت ها) بر نابرابری آموزشی تاثیر می گذارد، در حالی که سیاست های آموزشی این تاثیر را تعدیل می کنند. یافته ها بر ضرورت سرمایه گذاری در زیرساخت های آموزشی، اصلاح برنامه های درسی، حمایت مالی دوستانه، و برنامه های آگاهی بخشی فرهنگی تاکید دارند. مطالعات موردی از رواندا و هند نشان دهنده موفقیت مداخلات هدفمند مانند آموزش رایگان و یادگیری مبتنی بر سطح است. این پژوهش چارچوبی سیاستی برای تحقق هدف چهارم توسعه پایدار SDG ۴ ارائه می دهد که می تواند به کاهش نابرابری آموزشی و تقویت عدالت اجتماعی کمک کند.

کلیدواژه ها:

نابرابری آموزشی ، کشورهای در حال توسعه ، دسترسی به آموزش ، عدالت آموزشی ، سیاست گذاری آموزشی ، زیرساخت آموزشی ، مدل مفهومی ، فقر یادگیری ، تبعیض جنسیتی.