مبانی فلسفی برنامه ریزی درسی در دوره ابتدایی

هدف از این پژوهش بررسی مبانی فلسفی برنامه ریزی درسی در دوره ابتدایی است. برنامه ریزی درسی، به عنوان یکی از اجزای اصلی نظام آموزشی، نیازمند تکیه بر اصول و مبانی فلسفی است تا بتواند مسیر صحیح تعلیم و تربیت را تعیین کند. مسئله اصلی پژوهش این است که مبانی فلسفی چگونه بر طراحی، تدوین و اجرای برنامه های درسی دوره ابتدایی تاثیر می گذارند و چه نقشی در ارتقای کیفیت آموزشی دارند. این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی و به روش کتابخانه ای انجام شده است. داده ها از طریق مطالعه منابع معتبر علمی و تحلیل دیدگاه های فلاسفه تعلیم و تربیت گردآوری شده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد که مکاتب فلسفی مختلف مانند آرمان گرایی، واقع گرایی، عمل گرایی و وجودگرایی، هر یک به نحوی بر ابعاد مختلف برنامه ریزی درسی اثر می گذارند. برای مثال، آرمان گرایی بر پرورش ارزش های اخلاقی و انسانی تاکید دارد، در حالی که واقع گرایی بر انتقال حقایق علمی و دانستنی های قطعی تمرکز می کند. پراگماتیسم به حل مسئله و یادگیری تجربی توجه ویژه دارد و وجودگرایی به رشد فردیت و خلاقیت دانش آموزان اهمیت می دهد. نتیجه پژوهش حاکی از آن است که یک برنامه درسی موفق در دوره ابتدایی باید از دیدگاه های مختلف فلسفی به شکل تلفیقی بهره بگیرد تا بتواند نیازهای متنوع دانش آموزان را پاسخ دهد و آن ها را برای زندگی اجتماعی و فردی آماده سازد.

کلیدواژه ها:

مبانی فلسفی ، برنامه ریزی درسی ، دوره ابتدایی ، آرمان گرایی ، واقع گرایی ، پراگماتیسم ، وجودگرایی