بررسی نقش سبک های والدگری در انگیزه و موفقیت تحصیلی دانش آموزان

نقش خانواده و به ویژه سبک های والدگری در شکل گیری شخصیت، انگیزه و موفقیت تحصیلی دانش آموزان، یکی از مهم ترین محورهای مطالعات حوزه روان شناسی تربیتی در دهه های اخیر بوده است. سبک والدگری، به عنوان الگوی رفتاری والدین در تعامل با فرزندان، می تواند تاثیرات عمیق و ماندگاری بر نگرش تحصیلی، خودکارآمدی، اعتمادبه نفس و سطح انگیزش تحصیلی دانش آموزان داشته باشد. در این مقاله مروری، تلاش شده است با تحلیل و بررسی پژوهش های داخلی و خارجی انجام شده در حوزه سبک های والدگری، رابطه میان شیوه های تربیتی والدین و انگیزه و عملکرد تحصیلی دانش آموزان مورد ارزیابی قرار گیرد. مرور مطالعات نشان می دهد که سبک والدگری مقتدرانه، که با گرمی، حمایت هیجانی و در عین حال نظارت همراه است، بیشترین ارتباط مثبت را با انگیزه درونی، پیشرفت تحصیلی، و خودتنظیمی تحصیلی دارد. در مقابل، سبک مستبدانه و بی تفاوت که بر کنترل افراطی یا عدم حضور هیجانی والدین استوار است، به طور معناداری با افت انگیزه، اضطراب تحصیلی، و کاهش عملکرد همراه بوده اند. همچنین، یافته های پژوهش های مختلف درباره سبک سهل گیرانه نتایج متناقضی ارائه کرده اند که نشان دهنده پیچیدگی تاثیر این سبک در شرایط مختلف فرهنگی و اجتماعی است. این مقاله همچنین به عوامل میانجی نظیر جنسیت، طبقه اجتماعی، جو عاطفی خانواده، و ارزش های فرهنگی در تبیین تفاوت ها در تاثیر سبک های والدگری پرداخته است. در نهایت، پیشنهاد می شود که سیاست گذاران و متخصصان تربیتی با تدوین برنامه های آموزشی برای والدین، در جهت تقویت سبک های والدگری سازنده و موثر، زمینه را برای ارتقاء انگیزش تحصیلی و موفقیت در یادگیری دانش آموزان فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

سبک های والدگری ، انگیزش تحصیلی ، موفقیت تحصیلی ، روان شناسی تربیتی ، تعامل والد–فرزند