واکاوی میزان بکارگیری مولفه های طراحی شهری بیوفیلیک در شهر تهران

شهرسازی بیوفیلیک ضمن رفع شکاف بین انسان و طبیعت، با پیروی از الگوهای طبیعی در فرایند طراحی می باشد، در توسعه شهرها تاثیر مثبت بر جنبه های کالبدی، اجتماعی و زیست محیطی دارد. کلان شهر تهران، با مشکلات زیادی در بحث توسعه و شهرسازی روبه رو است که در این پژوهش سعی شده که میزان بهره مندی شهر تهران از معیارهای شهرسازی بیوفیلیک بررسی و تاثیر آنها بر روند توسعه پایدار این شهر نیز مشخص گردد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر گردآوری داده ها از طریق روش پیمایشی است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بوده است. روایی آن از طریق جامعه نخبگان تایید و پایایی آن نیز با استفاده از ضریب کرونباخ بیشتر از ۷۰/۰ تایید شد. جامعه آماری تحقیق را متخصصان حوزه شهرسازی و برنامه ریزی شهری تشکیل داده اند. تعداد ۱۵۰ پرسشنامه در سطح نمونه توزیع شده که از مجموع ۱۵۰ فرم توزیع شده، ۱۲۳ پرسشنامه تکمیل شد. نتیجه نشان داد که شهر تهران از معیارهای شهرسازی بیوفیلیک، برخوردار نیست. معیار زیرساخت های شهرسازی بیوفیلیک، مکان ها و فضا های شهرسازی بیوفیلیک و همچنین فعالیت جامعه و مردم در حوزه شهرسازی بیوفیلیک در سطح کمتر از ۰۵/۰ و برابر با ۰۰۰/۰ معنادار بوده اند. معیار فعالیت جامعه و مردم در حوزه شهرسازی بیوفیلیک با میانگین ۲۷۱/۲ بدترین وضعیت و معیار زیرساخت های شهرسازی بیوفیلیک با میانگین ۵۶۲/۲ بهترین وضعیت را داشته اند. نتایج مدل رگرسیون تایید نمود که معیارهای شهرسازی بیوفیلیک مجموعا توان تبیین ۵/۹۳ درصد از تغییرات (واریانس) توسعه پایدار شهر تهران را دارند. در این زمینه بیشترین تاثیر در روند و توسعه پایدار شهر تهران مربوط به معیار زیرساخت های شهرسازی بیوفیلیک با مقدار بتا ۳۵۱/۰ بوده است.

کلیدواژه ها:

بیوفیلیک ، شهر ، تهران