طراحی مسکن هوشمند انسان محور برای افزایش کیفیت زندگی

مسکن هوشمند به عنوان یکی از دستاوردهای عصر فناوری، علیرغم قابلیت های گسترده، اغلب به جای تمرکز بر نیازهای انسانی، بر جنبه های سخت افزاری و کنترل پذیری متمرکز شده است. این مسئله منجر به ایجاد فضاهای سکونتی انعطاف ناپذیر و یکسان ساز شده که قادر به پاسخگویی به تفاوت های فردی و تحولات زندگی ساکنان نیستند. پژوهش حاضر با هدف تدوین چارچوبی طراحی محور برای مسکن هوشمند انسان محور انجام شده است که در آن فناوری های نوین در خدمت ارتقای کیفیت زندگی و رضایت ساکنان قرار می گیرد. این پژوهش با رویکرد کیفی و با استفاده از راهبرد نظریه پردازی زمینه ای انجام شده است. داده های مورد نیاز از طریق بررسی اسناد و پیشینه پژوهش گردآوری شده اند. تحلیل داده ها با روش کدگذاری نظری و تحلیل مضمونی انجام شده که منجر به استخراج مفاهیم و الگوهای کلیدی در طراحی مسکن هوشمند انسان محور گردیده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که طراحی مسکن هوشمند انسان محور نیازمند تلفیق سه عنصر اساسی است: فناوری های سازگارپذیر، اصول طراحی انعطاف پذیر و معیارهای رضایت سکونتی. چارچوب پیشنهادی این پژوهش نشان می دهد که چگونه می توان با یکپارچه سازی این عناصر، فضایی هوشمند و در عین حال انسان گرا خلق کرد که قابلیت پاسخگویی به نیازهای متغیر ساکنان را داشته باشد. این چارچوب می تواند به عنوان راهنمایی برای معماران و طراحان در ایجاد فضاهای سکونتی آینده مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مسکن هوشمند ، فناوری نوین ، کیفیت زندگی ، نیازهای انسانی ، انعطاف پذیری