نقش پیاده راه ها در ارتقاء کیفیت سیما و منظر شهری با هدف ایجاد سرزندگی فضاهای شهری: مطالعه موردی شهر رشت

پیاده راه ها به عنوان عناصر کلیدی در برنامه ریزی شهری، نقشی اساسی در ارتقاء کیفیت سیما و منظر شهری و افزایش سرزندگی فضاهای عمومی ایفا می کنند. این مقاله با تمرکز بر شهر رشت در شمال ایران، به بررسی تاثیر پیاده راه ها بر بهبود کیفیت محیط شهری، تقویت تعاملات اجتماعی و افزایش نشاط شهری می پردازد. در این راستا، ابتدا مبانی نظری پیاده راه ها، منظر شهری و سرزندگی شهری بررسی شده است. سپس با تحلیل الگوهای موفق جهانی نظیر استروگه در کپنهاگ، لارامبلا در بارسلونا، میدان تایمز در نیویورک و پروژه Cheonggyecheon در سئول، راهکارهایی برای توسعه پیاده راه ها در رشت ارائه شده است. نتایج نشان می دهد که طراحی و اجرای مناسب پیاده راه ها می تواند به افزایش تعاملات اجتماعی، بهبود کیفیت محیطی و تقویت سرزندگی شهری منجر شود. با توجه به ویژگی های اقلیمی، تاریخی، فرهنگی و اجتماعی رشت، راهبردهایی ارائه می شود که پیاده راه ها را به محورهایی فعال، سرزنده، پایدار و فراگیر تبدیل کند. نتیجه این پژوهش، ارائه یک الگوی جامع اجرایی برای شهر رشت است که می تواند به عنوان مبنای برنامه ریزی برای شهرداری و سایر نهادهای تصمیم گیر مورد استفاده قرار گیرد. مقایسه پیشنهادهای رشت با نمونه هایی مثل Strøget و چهارباغ نشان می دهد که تمرکز بر هویت محلی و اقلیم گرایی، کلید موفقیت است. در رشت، برخلاف کپنهاگ، بارندگی زیاد نیاز به طراحی های خاص (مثل سایبان و زهکشی) دارد، اما مانند چهارباغ، تاکید بر تاریخ و فرهنگ می تواند جذابیت را افزایش دهد. پیاده راه های پیشنهادی با کاهش تردد خودروها، سالانه حدود ۵۰۰ تن دی اکسید کربن کمتری تولید می کنند (بر اساس محاسبات اولیه با فرض حذف ۱۰۰۰ خودرو در روز). فضای سبز نیز دمای محلی را تا ۲ درجه کاهش می دهد.

کلیدواژه ها:

پیاده راه ، منظر شهری ، شهر رشت ، فضاهای عمومی ، طراحی شهری ، تعامل اجتماعی ، توسعه پایدار ، هویت فرهنگی