نقش کارآفرینی شهری در تحقق اهداف شهر هوشمند؛ رویکردی نو به عدالت فضایی و نوآوری اجتماعی

شهرهای امروزی با چالش هایی چون نابرابری فضایی، شکاف دیجیتال و توزیع نامتوازن خدمات مواجه اند. شهر هوشمند به عنوان بستری فناورانه و مشارکتی، می تواند ابزاری برای ارتقای عدالت فضایی باشد. این پژوهش با هدف تحلیل نقش کارآفرینی شهری در تحقق اهداف شهر هوشمند، به بررسی پیوند میان نوآوری اجتماعی، عدالت فضایی و زیست بوم های نوآوری شهری می پردازد. روش پژوهش کیفی و مبتنی بر تحلیل محتوای نظری است و چارچوب مفهومی حاصل از تلفیق نظریات موجود تدوین شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که کارآفرینی شهری، به ویژه در قالب های فناور محور، قادر است با گسترش خدمات دیجیتال بومی، توسعه پلتفرم های مشارکتی و ایجاد فرصت های اقتصادی محلی، مولفه های کلیدی شهر هوشمند را فعال کند. از سوی دیگر، نوآوری اجتماعی به عنوان بعد نرم افزاری حکمرانی شهری، با تقویت سرمایه اجتماعی و توانمندسازی جوامع، زمینه ساز بهره برداری از این ظرفیت هاست. در پیوند این دو پدیده، عدالت فضایی نه صرفا به معنای توزیع منابع، بلکه به عنوان مشارکت در فرایندهای تصمیم گیری شهری بازتعریف می شود. مسیر تحقق عدالت فضایی در بستر شهر هوشمند، از طریق زنجیره ای شامل بسترهای نامتوازن شهری، مداخله کارآفرینانه، مکانیسم های واسط همچون توانمندسازی محلی، و در نهایت، پیامدهای نهایی نظیر انسجام اجتماعی و توزیع عادلانه خدمات شهری شکل می گیرد. این چارچوب می تواند راهنمای سیاست گذاری برای توسعه شهرهایی نوآور، فراگیر و عدالت محور باشد.

کلیدواژه ها:

کارآفرینی شهری ، شهر هوشمند ، عدالت فضایی ، نوآوری اجتماعی