برنامه ریزی شهری بر مبنای شهر دوستدار کودک

برنامه ریزی شهری، درباره برنامه ریزی کالبدی و عملکردی مکان ها، نظام ها و شبکه های شهری است، اما همچنین عملی فرآیندگراست. شهر دوستدار کودک در واقع شهر یا جامعه ای محلی است که در آن دولت محلی متعهد به اجرای پیمان نامه حقوق کودکان از طریق تبدیل حقوق بالقوه به نتایجی عملی، معنادار و سنجش پذیر برای کودکان است. در چنین شهر و جامعه ای، نیازها، اولویت ها و صدای کودکان بخش لاینفکی از سیاست ها، برنامه ها و اتخاذ تصمیم های عمومی خواهد بود. شهرهای دوستدار کودک به دنبال ایجاد مشارکت کودکان به منظور شکل دادن به محیط اطرافشان می باشند؛ مشارکت عملی که باعث ایجاد علاقه و تعلق پذیری کودک نسبت به شهر می شود. برنامه ریزی شهری به دنبال پرورش مشارکت ذینفعان است که باعث ایجاد ظرفیت های محلی در روند توسعه شهری فرآیندگرا شده و کودکان را در صف اول مشارکت، ایجاد ائتلاف و تولید همکارانه محیط های شهری کودک مدار قرار میدهد. با تاکید بر محیط مصنوع به عنوان یک مصلحت عمومی، برنامه ریزی شهری می تواند ظرفیت خودرا در الهام بخشی به ذینفعان و اجتماعات محلی برای تشکیل یک ائتلاف و دستیابی به برآمدهای ملموس در محیط مصنوع ارتقاء بخشد. این تحقیق با روش مروری به اثر برنامه ریزی شهری بر مبنای شهر دوستدار کودک می پردازد. کودکان و اجتماعات محلی آنها به فهم و بصیرت می افزایند. همچنان که آنها در فرآیند مشارکت می کنند، برنامه ریزی شهری دغدغه ها، ایده ها و راه حل های آنها را در قالب برنامه های دقیق از نظر فنی و مالی ارائه می کند. از چشم انداز تا راهبرد تا اجرا، کودکان و جوانان تضمین کننده جهت گیری پروژه ها به سمت تغییرات ساختاری پرثمر خواهند بود. همچنین تولید همکارانه باعث میشود کودکان نسبت به فرآیند و تجربه خود از شهر احساس مالکیت داشته باشند و به عنوان یک بزرگسال احتمال بیشتری وجود دارد که به توسعه فرهنگ برنامه ریزی کودکم دار ادامه دهند. از ابتدای امر، مشارکت کودکان در برنامه ریزی شهری، بهترین سرمایه گذاری برای نتایج کوتاه مدت و برای چشم اندازهای بلندمدت است.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، شهر دوستدار کودک ، شهرسازی ، برنامه ریزی شهری