مبانی و اصول تاب آوری شهری

شهر تاب آور شهری است که ظرفیت تحمل و پذیرش خطر پیش از فروپاشی سیستم را دارد. تاب آوری شهری یک رویکرد ضروری برای ایجاد محیط های پایدار و مقاوم شهری در برابر چالش های آینده است و شهرها با اولویت بندی تاب آوری، می توانند به قطب های پویا تبدیل شوند که در میان تغییرات شکوفا می شوند و در راستای منفعت نسل های فعلی و آینده قرار می گیرند. در دنیای به سرعت در حال تغییر و پیچیده امروزی تاب آوری شهری به مفهومی حیاتی در مدیریت شهری تبدیل شده است. این تحقیق با روش مروری به مبانی و اصول تاب آوری شهری می پردازد. هدف از تاب آوری به عنوان آرمانی جهانی در سطح فردی، سازمانی و جوامع مطرح است، ولی در واقع تاب آوری، تاب آوری در برابر بلایا، نیازمند ترکیب موارد متعددی است که در ظاهر مخالف هم هستند. "به طور کلی در شرایط بحرانی، هدف ایجاد سیستم های تاب آور، بنا نهادن جوامعی مقاوم است که در یک محیط تاب آور اسکان داشته باشند. ابعاد اصلی که آسیب پذیری و تاب آوری را تحت تاثیر قرار می دهد عبارتند از مولفه های فیزیکی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، سازمانی و اکولوژیکی. شاخص های تاب آوری در حوزه سوانح طبیعی می توانند در یکی از چهار طبقه زیر قرار بگیرند: ۱. شاخص هایی که ورودی ها یا فعالیت های خاص را اندازه گیری می کنند؛ مانند سرمایه گذاری در تاب آوری سوانح طبیعی. ۲. شاخص هایی که فعالیت های ورودی را اندازه گیری می کنند؛ مثل بخش هایی از جمعیت که در معرض سوانح طبیعی قرار دارند. ۳. پیامدها، مانند زیان های واقعی اقتصادی و صدمات به زیرساخت های حیاتی. ۴. تاثیر بر اهداف نهایی – توسعه و رفع فقر. به طور کلی شاخص های تاب آوری در جوامع مختلف متفاوت است. بنابراین به نظر می رسد که اولین گام برای تعیین تاب آوری سوانح طبیعی جوامع مشخص کردن شاخص های تاب آوری مناسب است.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، تاب آوری شهری ، شهرسازی ، برنامه ریزی شهری