تبیین نقش عکاسی در معماری و طراحی شهری

عکاسی در معماری و شهرسازی، فراتر از ثبت تصاویر، ابزاری تحلیلی، خلاقانه و ارتباطی است که در حوزه های کلیدی عمل می کند. عکس ها تاریخ شفاهی شهرها را از ثبت بناهای تاریخی (مثل عکس های ارنست هولتسر از اصفهان) تا روند نوسازی بافت های فرسوده حفظ می کنند. فناوری های دیجیتال (فتوگرامتری) امکان بازسازی مجازی بناهای تخریب شده (مانند تخت جمشید) را فراهم می کنند. معماران از عکس ها برای کشف الگوها (نور، بافت، مقیاس) و شبیه سازی پروژه ها (ترکیب طرح های آینده با تصاویر موجود) استفاده می کنند. تکنیک هایی مانند پانوراما (ثبت میدان های شهری مثل حسن آباد تهران) و واقعیت مجازی، ارتباط پروژه ها با مخاطبان را تسهیل می کنند. عکاسی هنری (مثل آثار ایوان بان) تضادهای اجتماعی-فضایی (حاشیه نشینی تهران) را به بحث عمومی می کشاند. پهپادها و عکاسی ۳۶۰ درجه، نمایش مقیاس کلان شهری را ممکن ساخته اند. ادغام عکاسی با داده های شهری (GIS) و، واقعیت افزوده (AR)، تحلیل ها را عمیق تر می کند و در نهایت، عکاسی اخلاق مدار به چالش هایی مانند حریم خصوصی در فضاهای عمومی می پردازد.

کلیدواژه ها:

عکاسی معماری ، طراحی شهری ، تحلیل فضای شهری ، بازسازی دیجیتال