چگونه توانستم به پیشرفت تحصیلی دانش آموز (مرتضی) مبتلا به اوتیسم با درجه پایین کمک کنم؟

اختلال طیف اوتیسم یکی از چالش برانگیزترین اختلالات رشدی عصبی است که بر ابعاد مختلف زندگی فرد، به ویژه حوزه های اجتماعی و تحصیلی تاثیر می گذارد. این پژوهش با هدف بررسی و ارائه راهکارهای ارتقاء پیشرفت تحصیلی دانش آموزی به نام مرتضی، مبتلا به اوتیسم با درجه پایین، در پایه سوم ابتدایی مدرسه باغچه بان امید شهرستان آران و بیدگل انجام شد. یافته ها حاکی از آن است که مشکلات اصلی مرتضی در حیطه تمرکز، ارتباط کلامی و عدم تمایل به مشارکت در فعالیت های گروهی نمود داشت. در این اقدام پژوهی، با استفاده از روش های کیفی و مشاهده مستقیم، داده ها جمع آوری شد. همچنین طی جلسات متعدد با والدین، همکاران و متخصصین، راهکارهای متعددی مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت با اجرای برنامه مداخله ای متناسب با شرایط شناختی و عاطفی مرتضی، پیشرفت هایی در زمینه های درسی و تعاملات اجتماعی مشاهده شد. نتایج نشان داد که استفاده از روش های آموزش فردی، تقویت مثبت، بهره گیری از ابزارهای دیداری و افزایش سطح تعاملات اجتماعی می تواند نقش مهمی در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مبتلا به اوتیسم ایفا کند. پژوهش حاضر بر ضرورت همکاری موثر بین معلمان، خانواده و متخصصین تاکید دارد تا بتواند فرایند یادگیری و رشد اجتماعی این دسته از دانش آموزان را تسهیل نماید.کلیدواژه ها: اوتیسم ، پیشرفت تحصیلی ، آموزش فراگیر ، مداخله آموزشی ، دانش آموز استثنایی .