تاثیر تصویرسازی ذهنی و تمرین بدنی برتکلیف پیگردی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی

تصویرسازی را می توان استفاده از تمام حواس برای بازآفرینی یا ساخت یک تجربه در ذهن تعریف کرد. این پژوهش با هدف تاثیر تصویرسازی ذهنی و تمرین بدنی بر تکلیف پیگردی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی صورت گرفت. شرکت کنندگان ۳۰ دانش آموز دختر با اختلال هماهنگی رشدی (با میانگین سنی ۸۴/۰ ± ۲۲/۸ ) بودند که به طور تصادفی در ۳ گروه تصویرسازی ذهنی، تمرین بدنی و گروه کنترل قرار گرفتند. ابتدا پیش آزمون تکلیف پیگردی از تمام آزمودنی ها به عمل آمد. در طول پژوهش دو گروه تصویرسازی ذهنی و تمرین بدنی تمرینات خود را به مدت ۱۸ جلسه (۲۰-۱۷ دقیقه ) انجام دادند و گروه کنترل به انجام فعالیت های روزانه خود پرداختند. در پایان تمام آزمودنی ها پس آزمون تکلیف پیگردی را انجام دادند. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب ۲ (زمان : پیش آزمون، پس آزمون) *۳ (گروه : تصویرسازی ذهنی، تمرین بدنی و کنترل) نشان داد گروه های تمرینی در تمام مولفه های تکلیف پیگردی (زمان کلی باقی ماندن بر هدف، زمان متوالی باقی ماندن روی هدف، فاصله از هدف و سرعت) نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری داشتند و تفاوت معنا داری از پیش-آزمون تا پس آزمون مشاهده شد. بر اساس نتایج آزمون تی مستقل بین دو گروه تمرینی تفاوت معنا داری مشاهده نشد.

کلیدواژه ها:

اختلال هماهنگی رشدی ، تکلیف پیگردی ، تصویرسازی ذهنی ، تمرین حرکات ظریف