رذایل اخلاقی عاشق و معشوق در داستانهایی غنایی نظامی و شاهنامه فردوسی (با تکیه بر نسخ مصور خمسه و شاهنامه دوره قاجار محفوظ در موزه ملک )

ادبیات غنایی و حماسی دو گونه مهم از انواع ادب به شمار می روند. نظامی و فردوسی به ترتیب دو شاعر غنایی و حماسی هستند که عشق و اخلاق در آثارشان به ویژه در اشعار عاشقانه آن ها جایگاه والایی دارد. در این اشعار شخصیت های داستان­ها، از لحاظ اخلاقی دارای روحی متعالی هستند. فضایل اخلاقی در داستان های غنایی به وفور یافت می شود و آنچه که معمولا بدان پرداخته نشده و یا کم تر التفات شده رذایل اخلاقی عاشق و معشوق در داستان های غنایی است. در آثار این دو شاعر گران سنگ عاشق و معشوق دارای فضایل و رذایل اخلاقی هستند. در این تحقیق نشان داده شده مهم ترین رذایل اخلاقی که در عاشق و معشوق دیده می شود چیست و چرا این ویژگی های ناپسند در آن ها یافت می شود و کدام عشاق و معشوق­ها بیشتر دارای این صفات نازیبا هستند. صفات اخلاقی مانند ستمکاری و قدردان نبودن، هوسرانی و خیانت، خودخواهی، تکبر و... هم برای عاشق و هم برای معشوق جزو رذایل اخلاقی محسوب می شود. تجلی اخلاق عاشق و معشوق در نگاره های نسخ خمسه و شاهنامه مصور دوره قاجار نیز دیده می شود.اهداف پژوهش: بررسی رذایل اخلاقی عاشق و معشوق در خمسه نظامی و شاهنامه فردوسی با تکیه بر نسخه مصور خمسه و شاهنامه قاجار در موزه ملک.بررسی تفاوت عشق مردان و زنان طبقات بالای اجتماع نسبت به دیگران.سوالات پژوهش:باتوجه به داستان خسرو و شیرین نظامی و شاهنامه فردوسی رذایل اخلاقی عاشق و معشوق چیست؟عشق مردان و زنان طبقات بالای اجتماع نسبت به دیگران چه تفاوتی دارد؟

کلیدواژه ها:

رذایل اخلاقی ، عاشق ، معشوق ، داستان خسرو و شیرین نظامی ، شاهنامه فردوسی