تاثیر نوع جایگذاری لجن فاضلاب و زئولیت بر آبشویی نیتروژن از خاک

نیتروژن یکی از عناصر غذایی پرمصرف مورد نیاز گیاهان زراعی میباشد. این عنصر از طریق کودهای شیمیایی، دامی، حیوانی و همچنین لجن فاضلاب به خاک افزوده میشود. فعالیتهای کشاورزی از جمله عوامل تشدید کننده آلودگی آبهای زیرزمینی و سطحی با نیتروژن میباشند. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر روش افزودن لجن فاضلاب به خاک، در هدرروی نیتروژن در شرایط غیر اشباع در ستونهای آبشویی، بدون حضور و در حضور زئولیت میباشد. نتایج تحقیق نشان داد با افزودن دو درصد وزنی لجن فاضلاب به خاک شنی لومی احتمال آبشویی نیتروژن نیتراتی و آمونیومی وجود دارد و بیشترین خطر آبشویی نیتروژن نیتراتی در حالتی مشاهده شد که لجن فاضلاب به سطح خاک اضافه میشود. از طرفی بیشترین خطر آبشویی نیتروژن آمونیومی در این خاک در حالتی است که لجن فاضلاب با کل خاک مخلوط میشود. به نظر میرسد مخلوط نمودن لجن فاضلاب با 10 سانتی- متر اولیه خاک بهترین راهکار در مصرف لجن فاضلاب در خاک شنی لومی باشد. زیرا با مخلوط شدن لجن فاضلاب با خاک، سرعت نیتریفیکاسیون نسبت به حالتی که لجن فاضلاب به سطح اضافه میشود کاهش مییابد و غلظت نیتروژن نیتراتی در اثر تبدیل شدن آمونیوم به نیترات چندان بالا نمیرود. از طرفی یون آمونیوم فرصت جذب شدن در مکانهای تبادلی را با عبور از توده خاک همراه با آب دارد. اضافه نمودن دو درصد وزنی زئولیت به خاک به مقدار قابل ملاحظهای آبشویی نیتروژن نیتراتی و آمونیومی را کاهش داد. به طور میانگین به ترتیب 19 و 6 درصد از کل نیتروژن معدنی موجود در خاکهای تیمار شده با لجنفاضلاب و 15 و 3 درصد از کل نیتروژن معدنی موجود در خاکهای تیمار شده با زئولیت+ لجنفاضلاب به شکل نیتروژن نیتراتی وآمونیومی از خاکها آبشویی شد.

کلیدواژه ها:

نیتروژن ، ستونهای آبشویی ، لجن فاضلاب ، زئولیت