نقش کمال گرایی، عدم تحمل ابهام و خودکنترلی در بروز تعارضات زناشویی و قصد طلاق در افراد مراجعه کننده به مراکز روانشناختی

تعارضات زناشویی و طلاق از مسائل مهم روانشناختی هستند که تحت تاثیر عوامل متعددی مانند کمال گرایی، عدم تحمل ابهام و خودکنترلی قرار دارند. شناخت این عوامل می تواند به طراحی مداخلات موثر برای کاهش تعارضات و پیشگیری از طلاق کمک کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش کمال گرایی، عدم تحمل ابهام و خودکنترلی در بروز تعارضات زناشویی و قصد طلاق در افراد مراجعه کننده به مراکز روانشناختی انجام شد. این مطالعه توصیفی-همبستگی به صورت مقطعی و با رویکرد کاربردی انجام گرفت. جامعه آماری شامل زوجین دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به مراکز روانشناختی شهر اسلامشهر در سال ۱۴۰۳ بود. نمونه ای متشکل از ۱۲۰ نفر با روش نمونه گیری هدفمند و تخصیص تصادفی ساده انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی (۱۳۸۷)، مقیاس کمال گرایی چندبعدی فراست (۱۹۹۰)، پرسشنامه عدم تحمل ابهام (۲۰۰۷، IUS-۱۲ Carleton et al)، و مقیاس خودکنترلی تانجی و همکاران (۲۰۰۴) جمع آوری شدند. پایایی ابزارها با آلفای کرونباخ بین ۰٫۸۵ تا ۰٫۸۹ تایید شد. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و از طریق ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام انجام گرفت. نتایج نشان داد که تحمل ابهام رابطه مثبت و قوی با تعارضات زناشویی دارد. در حالی که خودکنترلی و کمال گرایی روابط مثبت و متوسطی نشان دادند. در تحلیل رگرسیون، تحمل ابهام و خودکنترلی %۶۸٫۳ از واریانس تعارضات زناشویی را تبیین کردند. اما کمال گرایی وارد مدل نشد. خودکنترلی اثر منفی بر تعارضات زناشویی داشت که نشان دهنده نقش محافظتی آن است. قصد طلاق نیز با تعارضات زناشویی همبستگی مثبت داشت. تحمل ابهام و خودکنترلی عوامل کلیدی در پیش بینی تعارضات زناشویی هستند، در حالی که کمال گرایی نقش کم رنگی دارد. تقویت خودکنترلی و مدیریت عدم تحمل ابهام می تواند به کاهش تعارضات زناشویی و پیشگیری از طلاق کمک کند. پیشنهاد می شود مداخلات درمانی بر آموزش مهارت های تنظیم هیجانی و پذیرش عدم قطعیت متمرکز شوند.

کلیدواژه ها:

تعارضات زناشویی ، کمال گرایی ، عدم تحمل ، ابهام ، خودکنترلی ، طلاق