رابطهی کارکرد خانوادگی و پیوند والدینی با خودانگاره و پرخاشگری در دانش آموزان متوسطه تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه کارکرد خانوادگی و پیوند والدینی با خودانگاره و پرخاشگری فرزندان است. این پژوهش از نظر هدف پژوهشی کاربردی و از نظر روش پژوهشی مورد استفاده از نوع توصیفی و همبستگی در قالب معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری این پژوهش را تمامی دانش آموزان متوسطه تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ است. حجم نمونه طبق جدول ۱۷۰ نفر تعیین شد که این تعداد با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی از نوع خوشه گیری چند مرحله ای از بین دانش آموزان متوسطه تهران انتخاب شد. برای جمع آوری داده ها از چهار پرسشنامه کارکرد خانوادگی، ناتان بی اپشتاین لارنس، ام، بالدوین دوان، اس بیشاپ)، مقیاس رابطه ولی - فرزندی مارک، ای، فاین جی، آر مورلند و اندروشوبل)، پرسشنامه خودانگاره (سارا) سوت و پرسشنامه پرخاشگری آرنولد)، اچ باس و مارک (پری استفاده شده است. به منظور تحلیل داده ها علاوه بر استفاده از شاخص های توصیفی، از روش های استنباطی آماری با استفاده از نرم افزارهای SPSS AMOS تحلیل های لازم صورت گرفت. یافته های به دست آمده از این پژوهش حاکی از آن است که کارکرد خانوادگی و تعاملات پدر و مادر با فرزندان ارتباط مستقیم و قابل توجهی بر خود پنداره و پرخاشگری فرزندان دارد و بین کارکرد خانوادگی با خودانگاره و پرخاشگری فرزندان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و همچنین بین پیوند والدینی با خودانگاره و پرخاشگری فرزندان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. در نتیجه پیشنهاد می شود جهت کاهش پرخاشگری فرزندان و ایجاد خودانگاره مثبت در آنها با تدوین برنامه هایی جهت اصلاح کارکرد خانوادگی و همچنین تعامل بهتر والد-فرزند به آموزش والدین پرداخت

کلیدواژه ها:

کارکرد خانوادگی ، پیوند ، والدینی ، خودانگاره ، پرخاشگری