مروری بر سامانه های اپوکسی-گرمانرم: دسته بندی جدیدی از مورفولوژی و تاثیر آن بر چقرمگی

رزین های اپوکسی به دلیل دارا بودن خواص مکانیکی عالی، پایداری حرارتی مناسب و چسبندگی بالا، در صنایع مختلفی همچون هوافضا، خودروسازی و الکترونیک کاربرد گسترده ای دارند. با این حال، شکنندگی ذاتی این مواد، محدودیت هایی را در کاربردهای مهندسی ایجاد کرده است. برای بهبود چقرمگی این رزین ها، پژوهش های متعددی با استفاده از افزودنی های مختلف انجام شده است. ترکیب رزین اپوکسی با پلیمرهای گرمانرم و کنترل مورفولوژی در سطح میکرو و نانو نیز به عنوان یک راهکار موثر شناخته شده است.

این مقاله در ابتدا به بررسی انواع سازوکارهای استحکام و چقرمگی پرداخته و تاثیر افزودن پلیمرهای گرمانرم به رزین اپوکسی را ارائه می دهد. سپس، انواع مورفولوژی های ایجاد شده در سامانه های چندسازه و آلیاژ را بررسی می کند. در این مطالعه، سه نوع مورفولوژی موثر (شامل مورفولوژی تک فاز یا جدایی فازی کنترل شده در آلیاژ و آمیزه، مورفولوژی سطح مشترک در چندسازه و مورفولوژی فاز مشترک در چندسازه) برای افزایش چقرمگی مورد بررسی قرار گرفته اند. همچنین، چالش های موجود در مهندسی مورفولوژی و تاثیر آن بر خواص نهایی مواد تحلیل شده اند.

در پایان، مسیرهای پژوهشی آینده برای توسعه ی مورفولوژی سامانه های اپوکسی-گرمانرم با چقرمگی بهبودیافته پیشنهاد شده اند. این پژوهش نشان می دهد که مطالعه، طراحی و کنترل دقیق مورفولوژی می تواند به طور قابل توجهی عملکرد این مواد را در کاربردهای مهندسی پیشرفته افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

رزین اپوکسی ، گرمانرم ، چقرمگی ، مورفولوژی ، آمیزه